DJL
Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 1280
Ημερομηνία εγγραφής : 18/09/2013
 | | Θέμα: Η ιστορία πίσω από το "In Through the Out Door" των Led Zeppelin 12.07.16 15:17 | |
|  Το να θυμάσαι το διψασμένο ψάξιμο στις λεπτομέρειες ενός εξώφυλλου αποκαλύπτει την ηλικία σου. Το πόσο εύκολα και συχνά έρχεσαι ν'ανακαλείς αυτή την αίσθηση, δείχνει το πόσο βαθιά είναι τα σημάδια που έχει αφήσει η εποχή των ροκ εξωφύλλων πάνω σου. ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΗ ΠΤΗΣΗΤα έξι διαφορετικά εξώφυλλα του " In Through The Outdoor" των Zeppelin είναι ένα απ΄τα άλμπουμ που στέκουν ως συνοριοφύλακες σε κάτι τέτοιες -ιερές για τους σαραντάρηδες- ασημαντότητες. Καταρχήν η χαρτοσακκούλα, σαν κι αυτές που έρχονταν απ΄τη λαϊκή. Και μετά το περιεχόμενο. Φίλοι να βάζουν δίπλα - δίπλα τα εξώφυλλα («το δικό μου είναι πιο σπάνιο») και να ψάχνουν επί ώρες να δουν τί θέλει να πει ο ποιητής.
Μ΄αυτόν τον Μάρλοου τύπο στο μπαρ - καταγώγιο της Νέας Ορλεάνης, περιστοιχισμένο από τις Φασμπιντερικές φιγούρες, όλο σε σέπια, με μια πινελιά στο κέντρο, σα να πήγες αν σκουπίσεις το τζάμι μιας προθήκης. Μέσα απ΄τα μάτια ποιού χαρακτήρα φαίνεται η αλήθεια; Ποιός είναι ο μυστήριος τύπος που καίει το γράμμα;
Τί λέει αυτό το γράμμα; Φοβερά πράματα. Ήταν το τελευταίο άλμπουμ του μυθικού συγκροτήματος, η υπόμνηση ότι πάει, δεν τα προλάβαμε τα seventies, ήμασταν μόνοι μας πια, στο έλεος των Πωλ Γιανγκ και των Μαντόνων.
Συνήθως τέλη του Σεπτέμβρη, με τον ίδιο μυστηριώδη τρόπο, το στέρεο ζητά το "In Through The Outdoor". Ανάμεσα απ΄τ΄αυλάκια έρχονται οι ιστορίες για την τελευταία πτήση του Ζέπελιν και την άδοξη προσεδάφισή του.
Όλα είχαν ξεκινήσει στα τέλη του '78. Μετά από απουσία δύο χρόνων, αφ΄ότου η 11η Αμερικανική περιοδεία του γκρουπ τέλειωσε μέσα σε άκρατο χάος, παρακμή και βία και με μια σειρά από δυσοίωνα γεγονότα (ατύχημα του Plant στη Ρόδο το '76, ο θάνατος του γιου του Karac ενώ ήταν σε περιοδεία, δίωξη του Bonham για θανατηφόρα σωματική βλάβη) και ιστορικές συγκυρίες (η άνοδος του punk, η καταβύθιση των μελών στις ουσίες), οι Led Zeppelin μαζεύτηκαν να φτιάξουν το όγδοο άλμπουμ τους στα Polar Studios της Στοκχόλμης, ιδιοκτησίας στους ποπ ημίθεους της εποχής, ABBA.
Ο Plant κρατώντας μεγαλύτερες αποστάσεις από ποτέ από τον σκοτεινό Page (τον οποίο θεωρούσε ανοικτά τη ρίζα όλων των κακών για ότι του είχε συμβεί), ο Jones απαιτώντας - και εν τέλει επιβάλλοντας - τη συνθετική του απελευθέρωση από το ροκ πλαίσιο και ο Bonham στη δική του όχι πια αλκοολούχα, αλλά αλκοολική επάλληλη πραγματικότητα.
Σε συνθήκες προχωρημένου χειμώνα και με τον πλέον σύγχρονο εξοπλισμό, επιχείρησαν συνειδητά να προχωρήσουν σε απάτητη περιοχή, αφήνοντας πίσω πολλές από τις σκληρόηχες ευκολίες τους. Μετά από επεξεργασία των ταινιών των ηχογραφήσεων στο στούντιο του Page στην Αγγλία, η τελική μίξη έγινε στη Σουδία το Φεβρουάριο του '79, με μεγάλη βοήθεια από τους (μετέπειτα διάσημους) resident τεχνικούς Leif Masses και Lennard Ostlund.
Τον Αύγουστο του '79, μετά από τεράστια διαφημιστική προώθηση, εμφανίζονται στο φεστιβάλ του Knebworth, για πρώτη φορά στη Βρεττανία μετά τις ιστορικές εμφανίσεις τους στο Earls Court. 300.000 κόσμος μαζεύεται. Η πλειοψηφία των «νέων» περιμένει απαθώς να δει «προς τί όλη η φήμη και η δόξα» των «δεινόσαυρων» και οι παλιοί προσδοκούν να ξαναζήσουν τις παλιές δονήσεις. Κανείς δεν μένει ικανοποιημένος.
Στο κλίμα αυτό, το Σεπτέμβριο του '79 κυκλοφορεί το άλμπουμ, το οποίο ανεβαίνει κατευθείαν στο No 1 στην Αμερική. Η καμπάνια με τα έξι διαφορετικά εξώφυλλα / οπισθόφυλλα, που κανείς φαν δεν ήξερε ποιό αγοράζει, γιατί απ΄έξω υπήρχε η χαρτοσακκούλα, προκαλεί ντελίριο στους φανατικούς και στέλνει αδιάβαστη την οικουμένη επί πολλά χρόνια αργότερα, καθώς χιλιάδες καρφωμένοι ξόδευαν περιουσίες για να αποκτήσουν «και τα έξι εξώφυλλα». «Κανείς δεν είχε πεί ότι αν έριχνες λίγο νερό πάνω στο εξώφυλλο, γινόταν έγχρωμο» θα πει αργότερα ο Storm Thorgeson της Hipgnosis.
Οι κριτικές που πήρε ο δίσκος ανάμικτες. Ήταν η εποχή που τα απόνερα του πανκ εξακολουθούσαν να λερώνουν - αν όχι να πνίγουν- ο,τιδήποτε θύμιζε την '70s υπερβολή, τα μακρόσυρτα σόλο κιθάρας και την μουσική ιδιοφυίας, μια εποχή με ήρωα τον Elvis Costello, τους Cure και τους ... Police.
Κοινή συνισταμένη ότι ο δίσκος θύμιζε μια βιαστική περίληψη του "Physical Graffitti", με απρόσμενα εξωτικές διαθέσεις να πασχίζουν για το διαφορετικό, το ακατάταχτο. Όλα αυτά έχουν πράγματι δόση αλήθειας. Το εναρκτήριο "In The Evening", είναι το βαρύ ροκ πυροβολικό του άλμπουμ, με την μυστηριακή εισαγωγή, το υπνωτιστικό υπόβαθρο των πλήκτρων, τις μακρόσυρτες κραυγές του Plant και το σόλο με το εφέ του «βροντήγματος της πόρτας», απ΄τον Page.
Στο "South Bound Saurez", τo honky tonk πιάνο του Jones γίνεται πάλι ο καμβάς, για ένα πρωτο-έθνικ τύπο ροκ, στον οποίο ο Plant θα δοθεί ολόψυχα 3 δεκαετίες σχεδόν αργότερα. Με το "Fool In The Rain" αγγίζονται άπειρες ευαίσθητες χορδές μεμιάς. Με υπόβαθρο το ρυθμό της σάμπα, κι ένα απρόβλεπτο ανέβασμα στη μέση, μιλά για ένα «στήσιμο» σε ρομαντικό ραντεβού, γεμάτο παρακλητικούς μονολόγους, για να καταλάβει στην τελευταία στροφή ο Plant ότι τόσην ώρα είναι στημένος μέσα στη βροχή σε λάθος γωνία [!!!]). Νο 21 στο Billboard τον Ιανουάριο του '80, το τελευταίο τους "hit". To "Hot Dog" είναι ένα εξωστρεφές ροκαμπίλυ, σαν ξόρκι για τα σκοτεινά σύννεφα που είχαν μαζευτεί πάνω από τις ζωές τους τα τελευταία χρόνια.
Το "Carouselambra" είναι ο δημιουργικός ομφαλός του άλμπουμ, ένα κυκλοθυμικό δεκάλεπτο έπος βασισμένο στα συνθεσάϊζερ, πάλι εμπνεύσεως Jones. Με στίχους ακατάληπτους για τους οποίους ο Plant ισχυρίστηκε ότι απευθύνονταν σε «ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που κάποια μέρα θα ανακάλυπτε το αληθινό νόημά τους» και ένα σπάσιμο στη μέση με ένα εκτυφλωτικό σόλο απ΄τον Page και την διπλόμπρατση Gibson του. Μια υπόνοια για το ποιά θα μπορούσαν να είναι τα '80s, αν οι 4 Zeppelin συνέχιζαν μαζί.
Το διαχρονικά μελωδικό "All My Love", το μόνο από το οποίο απουσιάζει το όνομα του Page απ΄τα credits, είναι ένα μια αέρινη προσευχή που συχνώτατα παρεξηγείται για ερωτικό τραγούδι, για τον μικρούλη Karac που έσβησε απ΄τη ζωή "like a feather in the wind". Και το σκληρό μπλουζ του κλεισίματος, το "I' M Gonna Crawl", μακρόσυρτο και συνταρακτικό όσο το "Tea For One" και λίγα ακόμη πετράδια στο στέμμα των Zeppelin.
Ζεστοί από την υποδοχή του νέου άλμπουμ και ξεπερνώντας την αγωνία του πώς θα τους δεχθεί το κοινό σε ένα εντελώς καινούριο παγκόσμιο μουσικό περιβάλλον, τον Απρίλιο του '80 ξεκινούν την πρώτη τους -από το 1973- Ευρωπαϊκή περιοδεία, από τη Δυτική Γερμανία, η οποία θα περάσει από Αυστρία, Ελβετία και θα καταλήξει και πάλι τον Ιούλιο στη Δ. Γερμανία. Στο τρίωρο περίπου σετ-λιστ, περιλαμβάνονται τρία κομμάτια απ΄το «καινούριο» άλμπουμ. Οι βετεράνοι ψιθυρίζεται ότι δείχνουν κουρασμένοι και το κοινό τους αντιμετωπίζει περισσότερο με σεβασμό, παρά με δέος. Ακολουθούν καλοκαιρινές διακοπές και ετοιμάζεται, μετά από καιρό, μια γενναία επέλαση στην Αμερική, την κατεξοχήν αγορά τους.
Στις 24 Σεπτεμβρίου του 1980, καθ' οδόν για τα Bray Studios κοντά στο σπίτι του Page στο Windsor, όπου θα ξεκινούσαν οι πρόβες για την πρώτη Αμερικάνικη περιοδεία τους απ΄το '77, ο Bonham άρχισε να πίνει ακατάπαυστα.
Μετά από το τραγικό συμβάν στο Oakland τρία χρόνια πριν, όπου ο ίδιος, ο κτηνώδης Peter Grant και κάποιοι από τους μπράβους της αυλής του συγκροτήματος έδειραν με ασήμαντη αφορμή σχεδόν μέχρι θανάτου ένα μέλος του προσωπικού των διοργανωτών, με αποτέλεσμα να διωχθούν κακήν κακώς από τις Η.Π.Α. και να ακυρώσουν την περιοδεία, ο Bonham είχε τεράστιο άγχος για το τί θα συνέβαινε στις 19 επικείμενες εμφανίσεις τους εκεί, που ξεκινούσαν τον Οκτώβριο.
Συνέχισε όλο το βράδυ να πίνει screw drivers και σφηνάκια βότκα.
To session σταμάτησε και λίγο μετά τα μεσάνυχτα τον μετέφεραν λιπόθυμο στον ξενώνα της έπαυλης του Page. το πρωί της 25ης ο John Paul Jones και ένας roadie τον βρήκαν νεκρό στο κρεβάτι του από αναρρόφηση. Η νεκροψία έδειξε ότι είχε καταναλώσει τουλάχιστον 40 μεζούρες βότκα (1,5 λίτρο περίπου και όχι σαράντα μπουκάλια, όπως θρυλείτο την προς internet εποχή). Το καλοκάγαθο «βουνό» απ΄το Worcestershire, ο πιο δυνατός ντράμερ του ροκ, ο άνθρωπος που όρισε την κραιπάλη (μεταξύ άλλων σπέρνοντας μονίμως κοκαίνη πάνω στα πιατίνια), έγινε μια ακόμη "rock casualty", η δεύτερη μετά τον Bon Scott, την πρώτη χρονιά της «νέας» δεκαετίας. Ήταν μόλις 32 χρόνων.
Κάπως έτσι το "In Through The Outdoor" έμελλε να είναι η τελευταία επανδρωμένη πτήση των αερόστατου. Ένα περιπετειώδες άλμπουμ με επτά κομμάτια, «ελαφρύ» για Zeppelin, αλλά φέροντας περήφανα την αισθητική μιας άλλης εποχής, όταν η ολοκληρωμένη καλιτεχνική πρόταση, που ξεκινούσε απ΄το εξώφυλλο και κατέληγε στην άφοβη εξερεύνηση μουσικών δρόμων, δεν ήταν απατηλό σερβίρισμα, αλλά η ίδια η ουσία απ΄την οποία ήταν φτιαγμένοι οι μεγάλοι ροκ μουσικοί. Γι΄αυτό ίσως ακούγεται και σήμερα όχι μόνο με ιστοριοδιφική μανία, αλλά και με καθαρό θαυμασμό.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου.
http://rocktime.gr/
| |
|
