O Σούλης της Disco Boom Boom κρατά τα ’80s ζωντανά

Εδώ που όλοι καταλήγουν στην πίστα.

Ποτέ δεν ξεχνάς την πρώτη σου φορά στην πιο ιστορική ντισκοτέκ της Αθήνας, στη διασταύρωση Θησέως & Ποσειδώνος στις Τζιτζιφιές. Ένα μνημείο ’80s ανεμελιάς, ένα χωνευτήρι μουσικών τάσεων, με κυρίαρχη τη disco, ένα statement μιας εποχής της υπερβολής. Εδώ που όλοι καταλήγουν στην πίστα.
Ήταν μια τα ξημερώματα όταν βρέθηκα να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του παλιού κτιρίου στη λεωφόρο Ελευθερίου Βενιζέλου 344, με το Dancing Queen των ABBA να δονεί την ατμόσφαιρα. Βρέθηκα ξαφνικά σε έναν προθάλαμο, άλλης εποχής. Καρέκλες με λεοπάρ μαξιλάρι και τραπέζια καφενείου με μπορδοροδοκόκκινο τραπεζομάντιλο. Στον τοίχο φωτογραφίες διασήμων πελατών… Από τον Bruce Dickinson (!!!) και την Samantha Fox, μέχρι τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ένα Hall of Fame που σε προετοιμάζει ιδανικά για αυτό που πρόκειται να δεις, 12 βήματα παρακάτω.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΡΑΒΟΛΤΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΕΚΚΑ
Σάββατο βράδυ και το μαγαζί είναι γεμάτο. Το μπαρ είναι ακριβώς μπροστά στην είσοδο. Εύκολα προσβάσιμο. Εκεί βρίσκεται ο Γιώργος. Κουλ τύπος που με το που εξηγώ το σκοπό της επίσκεψής μου, κερνάει βότκα και μπαίνει στο ψητό… «Δουλεύω 11 χρόνια εδώ», μου λέει γεμίζοντας συνεχώς το ποτήρι μου. Όταν του μιλώ για μυστικά επιτυχίας και συνταγές, στο πρόσωπό του ζωγραφίζεται μια γκριμάτσα απορίας… «Τι μυστικά; Ο κόσμος χορεύει και διασκεδάζει. Είναι απλό». Ψάχνω τον Σούλη, τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Ο Γιώργος μου λέει πως είναι στα decks. Το party έχει ξεκινήσει. Τα τραπέζια είναι όλα ρεζερβέ και όλα γεμάτα, όπως και η πίστα. Η ηλικία του κοινού που ξεσαλώνει πάνω στην πίστα είναι ακαθόριστη. Ο μέσος όρος ίσως και να μπέρδευε κάποιον που δεν έχει επισκεφθεί τη disco. Οι γυναίκες σαφώς και υπερτερούν, όχι μόνο στην πίστα, αλλά και γενικά στο χώρο.



Αν ο Quentin Tarantino έβλεπε το dj booth του Σούλη, θα το αγόραζε και θα το μετέφερε αυτούσιο σε κάποιο κινηματογραφικό studio. Βινύλια συλλεκτικά, τακτοποιημένα, maxi singles, μια εικόνα της Παναγίας, ένας καφέ σταυρός που είναι δεμένος με καρφί, μικρόφωνο για να μιλάει στο κοινό που παραληρεί. «Βλέπεις;», μου λέει, «το 75% των πελατών είναι γυναίκες. Οι φίλοι μου λένε πως στη Boom Boom οι γυναίκες είναι εκείνες που πηγαίνουν τους άνδρες στις τουαλέτες. Σεβόμαστε τις γυναίκες. Για αυτό είμαστε 40 χρόνια μαγαζί», μου λέει ανεβάζοντας το ποτενσιόμετρο και οι πρώτες νότες από το «You ’re my heart, you’ re my soul», συνοδεύονται από ένα επιφώνημα αποδοχής από την πίστα. «Παίρνουν τηλέφωνο για κράτηση, τους απαντάω “δεν έχω τραπέζι” και μου λένε πως θα πάρουν τρία μπουκάλια. Αυτό δείχνει πως δεν σέβεσαι το μαγαζί. Πράγμα που σημαίνει πως δεν θα σεβαστείς ούτε και αυτούς που διασκεδάζουν εδώ. Ούτε και τη γυναίκα ή την αδερφή του άλλου», μου λέει. Απλά πράματα.

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, στο Βαρδάρη, ο Σούλης κατέβηκε σε μικρή ηλικία στην Αθήνα με την οικογένειά του. Φτωχοί γονείς αλλά εκείνος κατάφερε να κάνει το πάθος του επάγγελμα. «Ένα ζευγάρι γιορτάζει εδώ την 22η επέτειό του. Εδώ είχαν γνωριστεί!», την ώρα που χάζευα μια όμορφη μελαχρινή να λικνίζεται στην πίστα.
Το τραγούδι της Αλέξιας «Τα κορίτσια ξενυχτάνε» μοιάζει με κάλεσμα και φαίνεται πως τα θηλυκά ανταποκρίνονται αμέσως. Ο Σούλης παίζει με το κοινό και εκείνο τον ακολουθεί. Στο booth ανεβαίνουν όμορφες γυναίκες για να τον χαιρετίσουν. Μου συστήνει την Εβελίνα. Πηγαίνουμε στο… Hall of Fame για να μου απαντήσει σε μερικές απορίες και να φωτογραφηθεί. «Έρχομαι εδώ 7 χρόνια. Ζω στα Βόρεια Προάστια, αλλά κατεβαίνω τουλάχιστον μια φορά τον μήνα», μου λέει και τη ρωτάω «γιατί;». Τι είναι αυτό που βρίσκει στο συγκεκριμένο χώρο και δεν υπάρχει πουθενά; «Εδώ χορεύεις άνετα, διασκεδάζεις… Δεν είσαι απλά με ένα ποτό στο χέρι».
Οι απαντήσεις μοιάζουν, γιατί αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο του μαγαζιού. Κανένα κόμπλεξ, καμία μούρη, όλοι ίσοι στα μάτια του (God is a…dj).

Μια παρέα κοριτσιών χορεύει σαν να μην υπάρχει αύριο. Μπορείς να διακρίνεις τις φωνές τους στο ρεφρέν, να τραγουδάνε χαμογελώντας «It’s raining men». Περιμένω να τελειώσει το τραγούδι για να μου δώσουν και αυτές κάποιες απαντήσεις. Με το που τελειώνουν επιστρέφουν στο τραπέζι τους, εκεί όπου καταφτάνει η τούρτα. Η Μαριλένα σβήνει τα κεράκια, τα κορίτσια και τα αγόρια της παρέας χειροκροτούν, ο Σούλης εύχεται από το μικρόφωνο, σε περίπου 5 εορτάζουσες. Στην κοπή της τούρτας τις βγάζω έξω και μου εξομολογούνται για την… παράδοση. «Η Μαριλένα κάνει πάντα τα γενέθλια της εδώ. Μας αρέσουν τα τραγούδια, χορεύουμε, ντυνόμαστε ανάλογα με το χώρο και όχι συμβατικά, όπως σε οποιοδήποτε άλλο μαγαζί», λένε με μια φωνή. Ποιο είναι το τραγούδι που θα ακούσουν και θα ανέβουν για να ξεσαλώσουν στην πίστα; Η Μαριλένα, η Νάνσυ, η Νένα και η Τζούλια διχάζονται: Το «Kiss» του Prince και το «YMCA» των Village People ισοψηφούν.



Επιστρέφω στον dj. Έχει βάλει ελληνικά blues. Οι discoμπάλες συνεχίζουν τη μονότονη περιστροφή τους, φωτίζοντας και ρίχνοντας πάλι στο σκοτάδι τα ζευγάρια που χορεύουν, «τώρα αγάπη μου, όλα τελειώσανε, γίνανε αδιάβατοι οι δρόμοι». Ο Σούλης το χαίρεται, μοιάζει ευχαριστημένος και μόνο που τους βλέπει στην πίστα. Είναι αυθεντικός. Ρομαντικός. Είναι ο άνθρωπος τους. Για εκείνους έχει στήσει το σκηνικό του, για να τους ταξιδέψει και πάλι σε χρόνια ανέφελα, ξεγνοιασιάς. Βγαίνοντας από την κάψουλα που σε πηγαίνει στα 80’s, δεν έχει αλλάξει κάτι. Αλλά πλέον, έχω μια καινούργια επιλογή για να την κάνω όταν η καθημερινότητα στις ημέρες μας γίνεται αβάσταχτη!


http://grekamag.gr/