Ο Lemmy αντιπροσωπεύει στην πορεία της διαδρομής του, τόσο στη μουσική, όσο και με την στάση ζωής που υιοθέτησε, εκείνον τον τύπο μουσικού και ανθρώπου που δεν έχει την πρόθεση να σε πάρει από το χεράκι και να σου εξηγήσει διεξοδικά τι είναι σωστό και λάθος. Αν θες να καταλάβεις, θα καταλάβεις. Την ίδια όμως στιγμή, δεν επιδέχεται ανόητων, εύκολων και εκ του μακρόθεν νουθεσιών και κηρυγμάτων για το πώς θα διαβεί την ζωή του και πως θα κάνει καλύτερα αυτό που αγαπά και υπηρετεί. Αυτός ήταν, αυτός παρέμεινε και αν σου κάνει έχει καλώς, αν δεν σου κάνει, πίστεψε με, δεν θα χολοσκάσει επειδή δεν ταιριάζει στο καλούπι – κουστούμι που του έχεις ράψει στο μυαλό σου. Έχει αποφασίσει ο ίδιος τον προσωπικό δρόμο του και αυτόν διαβαίνει αποδεχόμενος το κόστος του. Γιατί όλοι οι ανηφορικοί δρόμοι έχουν κόστος».
Σήμερα, αυτό είναι το στοιχείο που μου καλμάρει κάπως την απώλεια της φυσικής του υπαρξης. Καπετάνιος στην ζωή του Lem, υπήρξε πάντα και μόνο ο ίδιος. Aπο την αρχή μέχρι το τέλος.