Slayer - South Of Heaven

Βρίσκεσαι στο 1988. Είσαι οι Slayer και δύο χρόνια πριν έχεις βγάλει σίγουρα τον πιο γρήγορο και έναν από τους πιο ποιοτικούς thrash metal δίσκους όλων των εποχών. Μπαίνεις στο στούντιο για να γράψεις το νέο σου άλμπουμ. Τι κάνεις; Προσπαθείς να αντιγράψεις το προηγούμενο διαμάντι; Όχι βέβαια. Αυτό θα οδηγούσε σε μια παταγώδη αποτυχία διότι δίσκους σαν το «Reign in Blood» δεν ξαναβγάζουν ούτε οι ίδιοι. Άρα; Χαμηλώνεις ταχύτητα, βάζεις περισσότερη μελωδία, γίνεσαι (ακόμα) πιο σκοτεινός και… αφήνεις τους άλλους να προσπαθούν να σε αντιγράψουν για ακόμα μια φορά.
Το  «South Of Heaven» είναι το τέταρτο άλμπουμ των Αμερικάνων thrasers και αποτελεί την πιστοποίηση πως εκείνη την εποχή ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να επιδείξει η συγκεκριμένη σκηνή και θα έμεναν στην κορυφή για πολλά χρόνια ακόμα. Το συγκεκριμένο άλμπουμ συνεχίζει σε υψηλές ταχύτητες (καμία σχέση όμως με τον… άπιαστο προκάτοχό του) αλλά πλέον οι Slayer είναι τρομερά πιο ώριμοι. Βάζουν πολλά μελωδικά στοιχεία ακόμα και στα φωνητικά, πάνε σε πιο midi ρυθμούς εκεί που χρειάζεται και επενδύουν πάνω στις κιθάρες και τα τύμπανα που ήταν πάντα το ατού τους.



Σε ότι αφορά τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για αυτόν τον μουσικό ογκόλιθο είναι οι…. γνωστοί – άγνωστοι  Tom Araya στα βγαλμένα από το «νότο του παραδείσου» φωνητικά αλλά και το μπάσο (που η αλήθεια είναι πως σε αρκετά σημεία του δίσκου χάνεται), Jeff Hanneman και Kerry King στις κιθάρες που μοιάζουν σα να γεννήθηκαν για να παίζουν μαζί και να αλληλοσυμπληρώνονται και βέβαια τον υπερηχητικό  και «δαιμονισμένο» για ακόμα μια φορά Dave Lombardo που δεν δείχνει κανένα έλεος στο δύσμοιρο σετ των ντραμς.



Πολλοί οπαδοί του συγκροτήματος όταν κυκλοφόρησε το «South Of Heaven» απογοητευτήκαν από την πτώση στις ταχύτητες. Με τον καιρό, όμως, ακόμα και αυτοί πείστηκαν πως αυτό ήταν μια σοφή κίνηση. Το άλμπουμ αποθεώθηκε από τους πάντες, τοποθετήθηκε ανάμεσα στα κορυφαία όλων των εποχών και πούλησε σαν τρελό. Είναι ενδεικτικό πως μόνο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού πούλησε σχεδόν 1.000.000 αντίτυπα (στις ΗΠΑ βραβεύτηκε ως χρυσός). Σπουδαίο επίτευγμα αν σκεφτεί κανείς πως μιλάμε για έναν δίσκο του ακραίου ήχου.

…η ηχογράφηση του δίσκου κράτησε μόλις δύο μήνες

…η ιδέα για να «πέσουν» οι ταχύτητες ανήκει στον Jeff Hanneman ο οποίος θεωρούσε πως δεν γινόταν να ξεπεράσουν εκείνες του «Reign in Blood»

…η φωτογραφία του συγκροτήματος που υπάρχει στο οπισθόφυλλο έχει τραβηχτεί από τον Glen E. Friedman το 1986

…το «Dissident Aggressor» των Judas Priest είναι η μοναδική διασκευή που ηχογράφησαν σε δίσκο τους οι Slayer


http://www.newsbeast.gr/