Τι είναι αυτό που κάνει το "The Wall" των Pink Floyd τόσο ξεχωριστό;

Η σημειολογία του τη σημερινή εποχή, 36 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.

 Pink Floyd "The Wall", ένα διπλό album που γράφτηκε το 1979 κι έκτοτε έχει πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Να θυμίσουμε ότι τον Ιούλιο του 2013, ο Roger Waters είχε επισκεφτεί τη χώρα μας προκειμένου να παρουσιάσει live το συγκεκριμένο έργο, ενώ το ίδιο εγχείρημα πραγματοποίησε με απόλυτη επιτυχία το καλοκαίρι του 2011, όταν δεκάδες χιλιάδες κόσμου συνέρρευσαν στο κλειστό του Ο.Α.Κ.Α για να παρακολουθήσουν τη μεγάλη αυτή ροκ όπερα.
Τι είναι αυτό όμως που κάνει το "Τhe Wall" ύστερα από 36 χρόνια τόσο ξεχωριστό;
Αν μη τι άλλο, δεν είναι λίγες οι rock κυκλοφορίες που - ενώ γράφτηκαν πολλά χρόνια πριν - ακούγονται το ίδιο φρέσκες και σήμερα.
Υπάρχει, ωστόσο, κάτι στο "The Wall" που φαίνεται να μαγνητίζει το κοινό λίγο περισσότερο.
Και αυτό δεν είναι μόνο το (εξαιρετικό) μουσικό του μέρος.
Κάποιες στιγμές το τείχος λειτουργεί ως καταφύγιο μέσα στο οποίο μπορούμε να νιώσουμε προστατευμένοι και να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουμε για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος.
Και τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στον μαρασμό.
Αν εξετάσει κανείς το concept του album, τότε θα διαπιστώσει ότι έχει να κάνει με την αποξένωση του τραγουδιστή από τα υπόλοιπα μέλη του group του, από τους θαυμαστές του κι εν τέλει από τον κοινωνικό του περίγυρο.
Τραύματα βαθιά ριζωμένα μέσα του από την παιδική του ηλικία βγαίνουν στην επιφάνεια στο απόγειο της καριέρας του και τον οδηγούν σε ένα συναισθηματικό τέλμα.
Το ερώτημα, όμως, που γεννάται είναι το εξής: μπορεί ένας απλός θεατής να ταυτιστεί μ' έναν πλούσιο star που βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση; Και αν ναι, πόσο "rock" κι επαναστατικό μπορεί να θεωρηθεί αυτό;
Η απάντηση έρχεται μέσα από την εικόνα της σημερινής κοινωνίας.
Πιο συγκεκριμένα από τα τείχη από τα οποία κατακλυζόμαστε ως οντότητες. - Τείχη που βάζουμε στις σχέσεις με τους γύρω μας, όταν ο εγωισμός και το συμφέρον πνίγουν κάθε είδους σωματική και ψυχική επαφή με αποτέλεσμα να κλεινόμαστε στον εαυτό μας. - Τείχη που βάζουμε στον εργασιακό μας χώρο, όταν - αντί της συνεργασίας και της κοινής προσπάθειας - επικρατεί ο ανταγωνισμός. - Τείχη που βάζουμε στα ενδιαφέροντα μας όταν - προκειμένου να χτίσουμε την πολυπόθητη καριέρα - ξεχνάμε τι πραγματικά μας αρέσει και μας γεμίζει. - Τείχη που βάζουμε στους γειτονικούς μας λαούς, όταν - όντας δέσμιοι κάποιων κερδοσκόπων - βιώνουμε την προκατάληψη εις βάρος μας, τη ντροπή και τον εξευτελισμό. - Τείχη που βάζουμε σε βασανισμένους συνανθρώπους μας με διαφορετικά εμφανισιακά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που αντί να τους στηρίξουμε και να απαλύνουμε τον πόνο τους, τους συμπεριφερόμαστε με μένος και ρατσισμό.
Κάποιες στιγμές, βέβαια, το τείχος λειτουργεί ως καταφύγιο μέσα στο οποίο μπορούμε να νιώσουμε προστατευμένοι και να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.
Ωστόσο, υπάρχει ο κίνδυνος να μείνουμε για πάντα εγκλωβισμένοι σ' αυτό το τείχος.
Και τότε αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στον μαρασμό. Φαίνεται λοιπόν ότι το "The Wall", έπειτα από τόσα χρόνια ακούγεται πιο επίκαιρο από ποτέ.
Το ζήτημα είναι αν θα γκρεμίσουμε το τείχος που μας περιβάλλει.
Ο Roger Waters τα κατάφερε και νίκησε τους προσωπικούς του δαίμονες.
Εμείς;

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΚΑΣΙΔΗ

http://www.lifo.gr/