Accept: Τα τραγούδια που έγραψαν ιστορία!

04. Princess Of The Dawn (Restless And Wild, 1982)
Ένα ακόμα κομμάτι  από τo άλμπουμ με τις φλεγόμενες κιθάρες. Η Πριγκήπισσα Της Αυγής. Επικό, συναυλιακό must και με πολλά χωροδιακά μέρη. Εδώ οι Accept ζωγραφίζουν.

05. Breaker (Breaker, 1981)
Βγαλμένο από τον τρίτο όμοτιτλο δισκο τους. Εδώ είναι που άρχισαν να καθιερώνονται στην συνείδηση του κοινού και να αποχτούν κάποια αίγλη. Αποτέλεσε τη αρχή της εποποιίας τους για την δεκαετία του 1980. Έγινε και αυτό απαραίτητο για τις συναυλίες τους ενώ ξεχωρίζει για τα δυνατά χωροδιακά ρεφραίν του και επίσης για τις κιθάρες τους.

06. Living For Tonite (Metal Heart, 1985)
Η χρυσή εποχή τους και επίσης ε΄νας αό τους πιο αγαπητούς δίσκους τνω οπαδών τους. δύσκολη επιλογή να επιλέξεις ανάμεσα σε τόσο καταπληκτικά κομμάτια από το άλμπουμ. Θα μπορούσε στην θέση του να βρίσκεται πχ το "Up To the Limit" όμως η επιλογή είναι καθάρα προσωπική εδώ λόγο των αναμνήσεων από τη συναυλία τους στη χώρα μας το 2005. Ρυθμικές κιθάρες και πόλυ ωραίο το break με την παύση λίγο πριν εκτοεξευθέι στη συνεχεία και πάλι στις ξέφρενες μελωδίες του.

07. London Leatherboys (Balls To The Wall,1983)
Άλλο ένα κομμάτι από το Balls To The Wall. Το συγκεκριμμένο ξεχωρίζει το εισαγωγικό στο μπάσο του Peter Battles να σηματοδοτεί την έναρξη και στην συνέχεια να ξεδιπλώνονται οι νότες τους στο ίδιο μοτίβο. Πιασάρικο, μελωδικό, ρυθμικό και με τα κεφάλια να πηγαίνουν πάνω κάτω σου καρφώνεται με την μία στον εγκέφαλο.

08. Restless And Wild (Restless And Wild, 1982)
Απο την κλασσική σύνθεση του σχήματος. Τα όγδοα στις κιθάρες χτυπούν ρυθμικά, ο Udo αντιλαμβάνεται το σύνθημα. Ουρλιάζει δίχως έλεος, οι υπόλοιποι συνοδεύουν για να μετατραπεί στην συνέχεια από ρυθμικό σε μελωδικό ώστε να κουμπώσει το σόλο να ξετυλιχθεί και να επιστρέψει στον αρχικό ρυθμό του. Αγαπημένο για τον κόσμο και συναυλικό επίσης.
 
09. Head Over Heels (Balls To The Wall, 1983)
Ξανά λοιπόν στο Balls To The Wall για άλλον ένα ύμνο. Ναι το ξέρω, σας έπρηξα με αυτήν την λέξη, αλλά εδώ θαρρώ παρουσιάζονται μόνο τέτοια κομμάτια. Το μπάσο ξεκινά τον ρυθμό, οι κιθάρες χτίζουν την μελωδία, τα τύμπαν παίρνουν μπροστά και ο Udo αναλμβάνει ναμας τρελάνει με την "παρανοϊκή" φωνή του. Με την έναρξή του παίρνει κεφάλια τα οποία κουνιούνται μαγεμένα από τους ήχους του

10. Son Of A Bitch (Breaker, 1981)
Από το Breaker άλμπουμ. Σύντομο, έξυπνο, διεστραμμένο, με μπόλικο βρισίδι και τον στόιχο του να είναι μια αποστομοτική απάντηση σε αυτούς που πιστεύον ότι δεν θα τα καταφέρουμε σε κάτι και στο τέλος το πετυχαίνουμε. Cock suckin' motherfucker I was right, take this, uh!

11. Metal Heart (Metal Heart, 1985)
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις ούτε το άλμπουμ ούτε αυτός ο Ύμνος. απαραίτητο για κάθε συναυλία και αφιερωμένο αιώνια σε όσους αγαπούν τη μεταλ μουσική. Το μπόλιασμα στο solo με δανεικά κλασσικά μέτρα από το "Fur Elise" του Ludwing Van Beethoven δένει απίστευτα και δείχνει για άλλη μια φορά πόσο τέλεια ταιριάζουν οι κλίμακες της κλασσικής μουσικής με αυτές της ροκ/ μεταλ.



12. Teutonic Terror (Blood Of The Nations, 2010)
Από την τρίτη σύνθεση του σχήματος μετά την δεύτερη φυγή του Udo και την ατυχή αντικάτασταη του με τον David Riss στο ενδιάμεσο. O Mark Tornillo, τολμά και κοιτά straight τον προκάτοχό του μικροφώνου δηλώνοντας βροντερό παρόν. Δείχνουν τα δόντια τους και παρέα με τον Andy Sneap, φτιάχνουν έναν δίσκο αντάξιο της κληρονομιάς τους. Το τραγούδι αυτό είναι χαρακτηριστικό της accept κληρονομιάς και έχει γίνει και αυτό συναυλιακό must.
 
Γιώργος Βαλιμίτης

Πηγή