Αριθμός μηνυμάτων : 1280 Ημερομηνία εγγραφής : 18/09/2013
Θέμα: Get back to ’69! 22.12.14 22:03
Γυρίζουμε 45 χρόνια πίσω και θυμόμαστε 11 από τους σημαντικότερους μουσικούς σταθμούς του 1969, λίγο πριν πέσει η αυλαία του flower power
Από το Woodstock Festival στο Altamont Free Concert, το ΟΝΕΜΑΝ παρουσιάζει έντεκα από τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα που σημάδεψαν την τελευταία χρονιά των 60ties. Guest stars οι Beatles, Rolling Stones, Led Zeppelin, The Who, Deep Purple, Bob Dylan, Elvis Presley και ακόμα: τα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς, τα εμπορικότερα singles και οι πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες.
Αν το Monterey International Pop Festival τον Ιούνιο του ’67 σήμανε την αρχή του "summer of love", τότε το Woodstock υπήρξε η κορύφωσή του και το Altamont η αρχή του τέλους των hippies και του κινήματός τους. Το 1969 ήταν η τελευταία χρονιά των 60ties, μιας δεκαετίας που "μαστίγωσε" αλύπητα τις κοινωνίες της Δύσης. Το χρονικό πλαίσιο προκάλεσε τις αντιπαραθέσεις πέρα από τα όρια: ο πόλεμος του Βιετνάμ στην κορύφωσή του με τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις να σαρώνουν όλο τον κόσμο, ο Ψυχρός Πόλεμος στο απόγειό του, οι δολοφονίες των Κένεντι, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Μάλκολμ Χ φρέσκες, ο Γαλλικός Μάης μόλις ένα χρόνο πίσω.
Οι φοιτητές στα αμερικάνικα Πανεπιστήμια διάβαζαν το "On the road" του Κέρουακ και απάγγελναν μεγαλόφωνα το "America go fuck yourself with your atom bomb" του Άλεν Γκίνσμπεργκ, ενώ η ψυχεδέλεια είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της από τα μέσα της δεκαετίας με τις μπάντες της σκηνής του Σαν Φρανσίσκο και το μουσικό της κίνημα εξαπλωνόταν σε ολόκληρη τη χώρα. Οι hippies δεν είχαν κανένα κοινό στοιχείο με πολιτικά κινήματα. Η στάση ζωής τους παρέπεμπε σε ένα τρόπο ύπαρξης που ήταν διαμετρικά αντίθετος με οποιαδήποτε ιδέα δομής, δόγματος ή ιεραρχίας. Οι hippies αρνήθηκαν την κυρίαρχη αμερικάνική κοινωνία των 60ties και η μουσική αποτέλεσε μια σημαντική παράμετρο της αντικουλτούρας τους.
Το ροκ που πλέον είχε άμεση σχέση με τα ναρκωτικά και εμπνεύστηκε από αυτά, γινόταν όλο και πιο δυνατό, συγκρουόμενο κατά μέτωπο με τις απαλές τονικότητες της δεκαετίας του ’50. Για τους νέους χίπις, η μαριχουάνα, το LSD, η μεσκαλίνη, τα παραισθησιογόνα μανιτάρια, οι αμφεταμίνες, "ότι σε κάνει να ταξιδεύεις φίλε", ήταν η δυνατότητα της φυγής από την κυρίαρχη κουλτούρα που ήταν καταπιεστική και τυραννική, αλλά παράλληλα ήταν και ένα μέσο για την απελευθέρωση του πνεύματος από την τροχοπέδη των ταμπού και των κανόνων του κατεστημένου, η δοκιμή νέων εμπειριών, η δόνηση με τις υπερβατικές αρμονίες ενός κόσμου που απείχε έτη φωτός από το σύνολο της αμερικανικής κοινωνίας.
Οι χίπις ευαισθητοποιήθηκαν με τις ανατολίτικες θρησκείες – δυτικοποιημένες από τον Χέρμαν Χέσε – τις οποίες έβλεπαν σαν μια αντίσταση στην εξουσία, σαν μια αναφορά σε έναν κόσμο φαινομενικά ανεξάντλητο. Τάχθηκαν αλληλέγγυοι με τους Ινδιάνους της Αμερικής, επειδή αυτοί σέβονταν τη φύση και ζούσαν αρμονικά με αυτήν, επειδή ήταν καταπιεσμένοι και διέθεταν σοφία, επειδή χρησιμοποιούσαν τα ναρκωτικά σα μετάληψη. Εμπνεύστηκαν από τον Ρουσό, τον Θορό, τον Ρεμπό, αλλά κυρίως από τους μεγάλους συγγραφείς και ποιητές της γενιάς των μπίτνικ: Μπάροουζ, Γκίνσμπεργκ, Σνάιντερ και Κέρουακ.
Τα ναρκωτικά υπήρξαν ένα μέσο για την ενδυνάμωση μιας νέας απελευθερωμένης σεξουαλικότητας. Για τους χίπις, ο ελεύθερος και χωρίς εξαναγκασμούς έρωτας δεν ήταν μόνο μια απελευθερωτική πράξη αλλά επίσης μια προκλητική εξέγερση ενάντια στη βικτοριανή αντίληψη που βασιζόταν στο γάμο και την οικογένεια, μια αντίληψη ασφυκτική και υποκριτική. Στο σύνθημα "η χώρα μου πάνω απ’ όλα, και στο δίκιο και στο άδικο", η απάντηση του hippie ήταν "κάντε έρωτα, όχι πόλεμο", αψηφώντας τα ταμπού γύρω από το σεξ, ξεπερνώντας τους φυλετικούς φραγμούς, θέτοντας σε αμφισβήτηση την έννοια της οικογένειας ως εγγύησης μιας πάγιας ταυτότητας και χτίζοντας καθοριστικές συναισθηματικές σχέσεις, έξω από τα στενά βιολογικά πλαίσια.
Ναρκωτικά, μουσική και σεξουαλικότητα βάδισαν χέρι – χέρι στην καρδιά της χίπικης αντικουλτούρας. Με εφόδια τις "μαύρες" κυρίως μουσικές της Αμερικής, - blues, folk, country, gospel, rock and roll, rhythm & blues - οι ροκ μπάντες αξιοποίησαν το ταλέντο και τη φαντασία τους, δημιουργώντας καινούργια είδη και ταυτότητες μέσα από την εξέλιξη των διαφορετικών απόψεων πάνω στη σύνθεση και την εκτέλεση. Όμως διαφοροποιήθηκαν από τις ρίζες και τις επιρροές τους, έριξαν λάδι στο καζάνι της αμφισβήτησης και βρήκαν επιπλέον λόγους για να αντιμετωπίσουν την ισχύουσα τάξη.
Το 1969 ήταν η τελευταία χρονιά των 60ties. Στο Woodstock ο ηχητικός καταιγισμός παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά του, πέτυχε μέσα σε ένα τριήμερο την αναρχική συνύπαρξη όλων των μουσικών ρευμάτων και την διοχέτευσε στην πίστη της γενιάς των λουλουδιών που κουβαλούσε τον σταυρό ενός πεπρωμένου από το οποίο ήθελε να απεγκλωβιστεί. Από τον Country Joe που κάλεσε το πλήθος να "γαμήσει" τον πόλεμο του Βιετνάμ, μέχρι τον Jimi Hendrix που έκλεισε τη γιορτή κάνοντας τον αμερικάνικο εθνικό ύμνο να τα τινάξει τα χαράματα της 17ης Αυγούστου... Και μετά το Altamont, με τη μεταμόρφωση στο απόλυτο αρνητικό, με τη δολοφονία ενός μαύρου από τους "Αγγέλους της Κόλασης" στον μεγαλύτερο εφιάλτη του flower power.
1. WOODSTOCK MUSIC & ART FESTIVAL
Love, drugs & rock and roll
Το ημερολόγιο έδειχνε 15, 16 και 17 Αυγούστου 1969.
Το Φεστιβάλ του Woodstock, όπου περισσότεροι από 500.000 hippies συγκεντρώθηκαν για να χαρούν "τρεις μέρες ειρήνης, έρωτα και μουσικής", έχει περάσει στην κορυφή της μυθολογίας του ροκ ως η μεγαλύτερη και σημαντικότερη μουσική εκδήλωση της δεκαετίας του ’60. Από τον Richie Havens που άνοιξε το μαγικό τριήμερο με το "High flyin’ bird", μέχρι τον Jimi Hendrix που το ολοκλήρωσε με το "Hey Joe", το ροκ σε μια νέα μορφή, έδωσε σάρκα και οστά στις ιδέες της αγάπης, της αρμονίας, του μυστικισμού και της ευαισθησίας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην αυτοβιογραφία της η Joan Baez:
"Το Woodstock ήταν ναρκωτικά, σεξ και ροκ εν ρολ. Το Woodstock ήταν ο genius Hendrix και το υπέροχο ιδρωμένο στήθος του Roger Daltrey των Who. Το Woodstock ήταν ο Country Joe McDonald που ήταν όμορφος σαν άγριος Ινδιάνος. Το Woodstock ήταν ο εκκεντρικός Joe Cocker που καμπούριαζε σαν κανένας αλλόκοτος παραλυμένος του δρόμου, αλλά τραγουδούσε όπως ο Ray Charles. Το Woodstock ήταν βροχή και λάσπη, μεταμφιεσμένοι φαντάροι και μπάτσοι, που έβαζαν στην άκρη τα όπλα τους κι έψηναν χοτ ντογκ για πεινασμένους hippies.
Το Woodstock ήταν οι λευκές κυρίες της λίμνης που σήκωναν τα μουσκεμένα μαλλιά τους με τη λίμνη να στάζει απ' τους όμορφους αγκώνες τους, όχι και πολύ ανίδεες για τις κάμερες που «γύριζαν» μακριά τους, στην ακτή, στραμμένες πάνω στα ωραία στήθη τους. Ναι, ήταν τρεις εκπληκτικές μέρες βροχής και μουσικής. Τραγούδησα μέσα στη νύχτα. Στάθηκα εκεί, μπροστά στους «κατοίκους» της χρυσαφένιας πολιτείας, που κοιμόντουσαν πάνω στη λάσπη, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, και τους έδωσα ότι μπορούσα εκείνη τη στιγμή. Κι εκείνοι δέχτηκαν τα τραγούδια μου. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλο Woodstock. Το Woodstock, με όλη του τη λάσπη και τη δόξα, ανήκει στη δεκαετία του ’60, αυτή την εξωφρενική, ποθητή, μυθιστορηματική, παθιασμένη, τραγική, παράλογη, «γενειοφόρο» και πολύτιμη εποχή"...
Βίντεο: Ο Country Joe παρέσυρε το κοινό με την κιθάρα και τους στίχους του αρχίζοντας με το ιστορικό "Give me an F!" που από τότε έγινε σήμα κατατεθέν του Woodstock. Είναι η μεγαλύτερη αντιπολεμική κραυγή του φεστιβάλ, όταν οι 300.000 hippies της γενιάς του "make love, not war", σηκώνονται όρθιοι στο τελευταίο κουπλέ του "I-Feel-Like-I'm-Fixin'-To-Die Rag" και τραγουδούν μαζί με τον McDonald ενάντια στη σφαγή του Βιετνάμ.
Η τελευταία δημόσια εμφάνιση των "σκαθαριών" Το ημερολόγιο έδειχνε 30 Ιανουαρίου του 1969
Τον Δεκέμβριο του 1968 οι Beatles αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την ηχογράφηση ενός καινούργιου δίσκου, ο οποίος θα συνοδευόταν και από μια κινηματογραφική ταινία. Θέλοντας να επιστρέψουν σε κλασικές ροκ φόρμες, έδωσαν στο εγχείρημα το συμβολικό όνομα "Get back" και άρχισαν τις πρόβες στα Twickenham Studios στις 2 Ιανουαρίου του 1969. Στις 10 Ιανουαρίου ο Harrison αποχώρησε λέγοντας πως δεν άντεχε άλλο τη συνεχόμενη κριτική από τον McCartney, αλλά στη συνέχεια πείστηκε να επιστρέψει κυρίως χάρη στις προσπάθειες του Ringo Starr. Έτσι, στις 22 ξανάρχισαν οι πρόβες, αυτή τη φορά όμως στα στούντιο του αρχηγείου της Apple´s Records, στη συνοικία Mayfair του Λονδίνου. Για τις ηχογραφήσεις του "Get back", ο Harrison έφερε μαζί του τον γνωστό και ως 5ο Beatle, κιμπορντίστα Billy Preston. Μια εβδομάδα αργότερα, την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 1969, λίγο πριν το μεσημέρι και χωρίς να έχει προγραμματιστεί από πριν, οι Beatles μαζί με τον Preston ανέβηκαν στην ταράτσα του κτιρίου, όπου υπάλληλοι της Apple είχαν ήδη τοποθετήσει όργανα και ενισχυτές και άρχισαν να κουρδίζουν. Οι κάμερες στήθηκαν και μπροστά σε λίγους τυχερούς, τα "σκαθάρια" πραγματοποίησαν την τελευταία τους ζωντανή εμφάνιση, η οποία διήρκεσε 42 λεπτά. Η συναυλία τελείωσε πριν την ώρα της, επειδή ένας "παρμένος" γείτονας, ο Stanley Davis, ειδοποίησε την αστυνομία, παραπονούμενος για τη φασαρία: "I want this bloody noise stopped. It’s an absolute disgrace"!!! Μετά το τελευταίο τραγούδι, ο Paul McCartney είπε απευθυνόμενος στη γυναίκα του Ringo, Maureen Starkey, "Thanks, Mo!" για να την ευχαριστήσει, επειδή ήταν ίσως η μόνη που αντιμετώπισε το όλο χάπενινγκ με ενθουσιασμό. Στη συνέχεια ο Lennon "έριξε" οριστικά την αυλαία λέγοντας το ιστορικό πλέον "I´d like to say thank you on behalf of the group and ourselves and I hope we passed the audition!" Βίντεο: Οι Beatles και το "Get Back". Στα πλήκτρα ο Billie Preston.
Ο χαμός του ιδρυτή των Rolling Stones Το ημερολόγιο έδειχνε 3 Ιουλίου του 1969
Τα μεσάνυχτα 2 προς 3 Ιουλίου, ο Brian Jones, ιδρυτής των Rolling Stones και ένας από τους πιο ταλαντούχους και ολοκληρωμένους οργανοπαίκτες της σύγχρονης μουσικής, βρέθηκε αναίσθητος στην πισίνα του σπιτιού του από την φίλη του Anna Wohlin. Μέχρι να φτάσει ιατρική βοήθεια, ο Jones ήταν ήδη νεκρός και η ιατροδικαστική έκθεση μίλησε για δυστύχημα, ενώ παράλληλα έκανε λόγο για παραμόρφωση της καρδιάς και του ήπατος, που είχαν προκληθεί από κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών. Μόλις 3 εβδομάδες νωρίτερα, οι υπόλοιποι Stones τον είχαν επισκεφθεί για να του ανακοινώσουν ότι δεν ήταν πλέον μέλος της μπάντας. Από τις πλέον αμφιλεγόμενες μορφές του ροκ, ο Brian Jones έδειξε από μικρός το τεράστιο ταλέντο του στα όργανα, μαθαίνοντας πιάνο, αρμόνιο, κιθάρα, κλαρινέτο, σαξόφωνο, φυσαρμόνικα και ότι άλλο έπεφτε στα χέρια του. Στα 20 του χρόνια και ενώ είχε ήδη περιπλανηθεί αρκετά στη μουσική σκηνή του Λονδίνου, αποφάσισε να φτιάξει τη δική του μπάντα και το αποτέλεσμα της αγγελίας που δημοσίευσε στις 2 Μαΐου του 1962 στο εφημεριδάκι Jazz News, ήταν η γέννηση των Rolling Stones. Ο προβληματικός του χαρακτήρας και η συνεχής αλόγιστη χρήση αλκοόλ και ναρκωτικών (LSD, κάνναβη, αμφεταμίνες, κοκαΐνη και οτιδήποτε άλλο κυκλοφορούσε στην πιάτσα), τον απομάκρυναν σταδιακά από τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, ενώ εξαφάνισαν τελείως και κάθε δημιουργική του διάθεση. Η τελευταία επίσημη εμφάνισή του με τους Stones έγινε τον Δεκέμβριο του 1968 στο "Rock & Roll Circus" και στις 9 Ιουνίου ανακοινώθηκε επίσημα από τον ίδιο η αποχώρησή του από το συγκρότημα. Δυο μέρες μετά το θάνατό του, οι Rolling Stones με καινούργιο κιθαρίστα τον Mick Taylor, αφιέρωσαν τη συναυλία που έδωσαν στο Hyde Park του Λονδίνου, στον Brian Jones. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την κηδεία του απουσίασαν τόσο ο Mick Jagger όσο και ο Keith Richards. Βίντεο: Οι Rolling Stones και το "Paint it black". Ο Brian Jones παίζει σιτάρ!
4. LED ZEPPELIN - LED ZEPPELIN
Το Ζέπελιν του hard rock απογειώνεται Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Ιανουαρίου του 1969
Οι Led Zeppelin, το κουαρτέτο που άλλαξε για πάντα τη μορφή του blues, προσεγγίζοντας με τον πλέον μυστικιστικό και διονυσιακό τρόπο τις μουσικές φόρμες του ροκ, δημιουργήθηκαν το 1968 στο Λονδίνο από τον Jimmy Page, πρώην κιθαρίστα των Yardbirds και τους Robert Plant, John Paul Jones και John Bonham. Πλαισιώνοντας με εκρηκτικό τρόπο παιξίματος τα μοναδικά φωνητικά του front man Plant, οι Led Zeppelin δημιούργησαν το hard rock και το ταξίδεψαν μέσα στην ψυχεδέλεια και το progressive, προετοιμάζοντας παράλληλα την εμφάνιση του heavy metal. Τον Ιανουάριο του 1969 κυκλοφόρησε το πρώτο - ομώνυμο - άλμπουμ της μπάντας με το ιστορικό εξώφυλλο του φλεγόμενου Χίντενμπουργκ, που θεωρείται σήμερα ένας δίσκος σταθμός στην εξέλιξη του ροκ και κατατάχθηκε στο Νο 29 των 500 καλύτερων άλμπουμ από το Rolling Stone Magazine. Τρεις πραγματικοί βιρτουόζοι έγραψαν ιστορία παίρνοντας στοιχεία από το blues και το folk και μετατρέποντάς τα σε σκληρές μουσικές φόρμες με την καταιγιστική συνοδεία των οργάνων και τα σπάνια φωνητικά του Plant. Βίντεο: Οι Led Zeppelin και το "Baby I’m gonna leave you".
The Beatles are dead! Long live Lennon and Ono! Το ημερολόγιο έδειχνε 20 Μαρτίου του 1969
Ο John Lennon συνάντησε για πρώτη φορά την Yoko Ono στην Indica Gallery του Λονδίνου τον Νοέμβριο του 1966. Η Αμερικανογιαπωνέζα avant-garde artist γοήτευσε τον Lennon με την πολύπλευρη καλλιτεχνική της φύση και οι δυο τους συνδέθηκαν αισθηματικά τον Μάιο του 1968, λίγο μετά την επιστροφή των Beatles από την Ινδία και ενώ ο ηγέτης των Beatles ήταν ακόμα - έστω και τυπικά - σύζυγος της Cynthia Powell. Η Cynthia βρισκόταν σε διακοπές στην Ελλάδα και ο John κάλεσε τη Yoko στο σπίτι του, όπου και ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο "Two Virgins". Όταν επέστρεψε η Cynthia στο Λονδίνο, βρήκε την Ono να τριγυρίζει μέσα στο σπίτι φορώντας τη ρόμπα της και άκουσε τον John να την καλωσορίζει με ένα ψυχρό "Oh, hi". Το διαζύγιο ήταν αναπόφευκτο και στις 20 Μαρτίου του 1969, ο Lennon παντρεύτηκε την Ono στο Γιβραλτάρ. Το ζεύγος αναχώρησε στη συνέχεια για την Ολλανδία, όπου και διοργανώθηκε το πρώτο "Bed-in" στο Amsterdam Hilton. Για μια εβδομάδα – από τις 25 μέχρι τις 31 Μαρτίου – υποδέχονταν στη σουίτα τους δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο, εκθέτοντας τις θέσεις τους για την παγκόσμια ειρήνη. Ακριβώς έξι μήνες μετά το γάμο, στις 20 Σεπτεμβρίου, ο John ανακοίνωνε στα υπόλοιπα "σκαθάρια" την αποχώρησή του από την μπάντα. Βίντεο: Ο γάμος του Lennon και της Ono από το τραγούδι των Beatles "The ballad of John and Yoko".
document.write( '' );
6. "TOMMY" BY THE WHO
Το progressive αριστούργημα του Pete Townshend Το ημερολόγιο έδειχνε 23 Μαΐου του 1969
Το "Tommy" ήταν το 4ο LP των The Who και κυκλοφόρησε στις 23 Μαΐου του 1969. Πρόκειται για την πρώτη όπερα στην ιστορία της rock μουσικής και το αδιαφιλονίκητο αριστούργημα του μεγάλου συνθέτη και κιθαρίστα της μπάντας, Pete Townshend. Μέσα στο διπλό άλμπουμ παρακολουθούμε την ιστορία του Tommy, ενός τυφλού, μουγγού και κουφού αγοριού, που γίνεται ο ηγέτης ενός "μεσσιανικού" κινήματος. Ο Townshend έγραψε την όπερα, επηρεασμένος από τη διδασκαλία του Ινδού μυστικιστή Meher Baba και πλαισίωσε τους στίχους των τραγουδιών με progressive, hard rock και ψυχεδελικές φόρμες, όλες αυτές στηριγμένες πάνω στις κλίμακες του βρετανικού blues. Οι τρεις βιρτουόζοι της μπάντας (Pete Townshend, John Entwistle και Keith Moon), ανέδειξαν όλη τη γκάμα των δυνατοτήτων τους, παίζοντας αναρίθμητα όργανα (τρομπέτες, γαλλικό κόρνο, κόνγκας, πιάνο, εκκλησιαστικό όργανο, κοντραμπάσο κλπ) και ακολουθώντας σύνθετες αρμονίες, εκτελεσμένες με υπέροχες τριφωνίες που πλαισίωσαν μοναδικά την καθαρόαιμη ροκ ερμηνεία του Roger Daltrey. Η τεράστια επιτυχία του άλμπουμ οδήγησε στην ομώνυμη κινηματογραφική εκδοχή του 1975, με πρωταγωνιστή τον Roger Daltrey και συμμετοχές των Oliver Reed, Ann Margret, Elton John, Tina Turner, Eric Clapton και Jack Nicholson. Κορυφαία στιγμή η εκτέλεση του "See me, feel me" από τους Who στο φεστιβάλ του Woodstock, λίγο πριν αρχίσει να ανατέλλει ο ήλιος το πρωί της 17ης Αυγούστου. Βίντεο: Οι Who στο "See me, feel me" από το φεστιβάλ του Woodstock.
John Lennon vs USA Το ημερολόγιο έδειχνε 1 Ιουνίου του 1969
Μετά το πρώτο "Bed-in" στην Ολλανδία και τον θόρυβο που προκάλεσε σε όλο τον κόσμο, ο Lennon και η Ono αποφάσισαν να διοργανώσουν ακόμα ένα, αυτή τη φορά στις ΗΠΑ. Οι αμερικανικές αρχές όμως δεν επέτρεψαν την είσοδο του Beatle στη χώρα, λόγω της παλαιότερης καταδίκης που είχε για χρήση κάνναβης και έτσι το ζευγάρι κατέληξε στις 24 Μαΐου του 1969 στο Sheraton Oceanus Hotel στις Μπαχάμες. Μετά από πιο ώριμη σκέψη, αναχώρησαν την επόμενη μέρα με προορισμό τον Καναδά, θεωρώντας ότι η πρόσβαση του διεθνούς Τύπου εκεί θα ήταν σαφώς πιο εύκολη. Στις σουίτες 1738 και 1742 του Queen Elizabeth Hotel στο Μόντρεαλ παρέμειναν για μια εβδομάδα, φιλοξενώντας δημοσιογράφους, ακτιβιστές και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο. Στη διάρκεια μιας συνέντευξης, ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Lennon ποιος είναι ο στόχος του "Bed-in" και αυτός του απάντησε "All we are saying, is give peace a chance". Η φράση άρεσε στον Beatle και αμέσως έβαλε μουσική και πρόσθεσε στίχους, παίζοντας αρκετές φορές το τραγούδι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Την 1η Ιουνίου, στη σουίτα 1742, παρουσία δεκάδων εκπροσώπων του Τύπου και επισκεπτών, ο Lennon ηχογράφησε το "Give peace a chance" με ένα απλό σετ 4 μικροφώνων και μια τετρακάναλη κονσόλα που είχε νοικιάσει από ένα γειτονικό στούντιο. Ανάμεσα σε άλλους, στα φωνητικά τον συνοδεύουν η Petula Clark και ο Allen Ginsberg. Βίντεο: Ο John Lennon, η Yoko Ono και οι φίλοι τους στην ηχογράφηση του "Give peace a chance".
8. THE DEEP PURPLE & THE ROYAL PHILARMONIC ORCHESTRA
Το hard rock συμφιλιώνεται με την κλασική μουσική Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Σεπτεμβρίου του 1969
Η πρώτη ηχογράφηση των Deep Purple με την απόλυτη σύνθεση του σούπερ γκρουπ των 70ties, έγινε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1969 στο θρυλικό Royal Albert Hall του Λονδίνου με το συμφωνικό έργο του Jon Lord "Concerto for Group and Orchestra". Την μπάντα συνόδευσε η Royal Philharmonic Orchestra (στη διεύθυνση ο μαέστρος Malcolm Arnold) και το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, εγκαινιάζοντας τις συνεργασίες των ροκ συγκροτημάτων με κλασικά σχήματα. Για πρώτη φορά πήραν μέρος ως μέλη των Deep Purple σε δισκογραφική δουλειά, ο Ian Gillan στα φωνητικά και ο Roger Glover στο μπάσο, πλαισιώνοντας τους Ritchie Blackmore (κιθάρα), Jon Lord (πλήκτρα) και Ian Paice (τύμπανα). Το έργο χωρίζεται σε τρία μέρη: α) πρώτο μέρος (Moderato – Allegro), β) δεύτερο μέρος (Andante) και γ) τρίτο μέρος (Vivace – Presto). Ξεχωρίζουν τα φωνητικά του Gillan στο δεύτερο μέρος και τα σόλα των Lord, Blackmore και Paice στο τρίτο. Το 1999, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 30 χρόνων από την αρχική εκτέλεση, οι Deep Purple ξανάπαιξαν το έργο στο Royal Albert Hall με καινούργια παρτιτούρα, αφού η αυθεντική είχε χαθεί το 1970. Ο δίσκος θεωρείται σταθμός στην ιστορία του rock, αφού στη συνέχεια πολλές μπάντες ακολούθησαν το παράδειγμα των Deep Purple, ηχογραφώντας τα έργα τους μαζί με ορχήστρες κλασικής μουσικής. Βίντεο: Απόσπασμα από το κοντσέρτο του Jon Lord και των Deep Purple μαζί με την Royal Philarmonic Orchestra. Θαυμάστε το σόλο του Ian Paice στα τύμπανα (6:30).
9. ALTAMONT FREE CONCERT
Η χαμένη αθωότητα των hippies Το ημερολόγιο έδειχνε 6 Δεκεμβρίου του 1969
Τέσσερις μήνες μετά το Woodstock, οι Rolling Stones διοργάνωσαν μαζί με τους Grateful Dead ένα άλλο μουσικό φεστιβάλ, αυτή τη φορά στις Δυτικές ΗΠΑ, στη βόρεια Καλιφόρνια. Ως τόπος της συναυλίας επιλέχθηκε το Altamont Speedway, μια πίστα αγώνων για μοτοσικλέτες. Προσκλήθηκαν για να πάρουν μέρος οι Santana, οι Jefferson Airplane, οι Flying Burrito Brothers και οι Crosby, Stills & Nash. Το μεγάλο λάθος όμως έγινε, όταν οι Rolling Stones προσέλαβαν τους Hells Angels ως προσωπική τους φρουρά. Τα ρεμάλια με τις Harley – όλοι τους εγκληματίες του σκοινιού και του παλουκιού – έπιναν όλη την ημέρα μπύρες δωρεάν και οι περισσότεροι ήταν τύφλα όταν άρχισε η συναυλία. Έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα κοινό 300.000 hippies τίγκα στο LSD και τις αμφεταμίνες, οι Hells Angels έγιναν βίαιοι και το κακό πήρε διαστάσεις. Ο τραγουδιστής των Jefferson γρονθοκοπήθηκε μέχρι λιποθυμίας με αποτέλεσμα οι Grateful Dead να αποχωρήσουν διαμαρτυρόμενοι για τη συμπεριφορά των τσοπεράδων. Το κακό κορυφώθηκε όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Rolling Stones και αρκετοί hippies προσπάθησαν να ανέβουν στη σκηνή. Οι Hells Angels άρχισαν να τους δέρνουν με μανία και τη νύφη πλήρωσε ο 18χρονος Meredith Hunter που τελείως μαστουρωμένος και εξαγριωμένος από ένα χτύπημα που είχε δεχτεί, τράβηξε ένα περίστροφο. Αμέσως οι "Angels" τον ακινητοποίησαν και ένας από αυτούς τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου. Όλες οι σκηνές βίας του Altamont Free Concert έχουν αποτυπωθεί από το φακό των Albert και David Maysles στο ντοκιμαντέρ "Gimme Shelter" (1970). Βίντεο: Το "Sympathy for the devil" από τους Rolling Stones και τα επεισόδια ανάμεσα στο μαστουρωμένο πλήθος και τους αφιονισμένους Hells Angels στην τραγικότερη στιγμή του flower power.
10. BOB DYLAN & JOHNNY CASH
Δυο θρύλοι στο "The Johnny Cash Show" Το ημερολόγιο έδειχνε 7 Ιουνίου του 1969
Το "The Johnny Cash Show" βγήκε για πρώτη φορά στον αέρα του ABC στις 7 Ιουνίου του 1969 και ολοκλήρωσε την παρουσία του δυο χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 1971. Στα 58 επεισόδια της εκπομπής, ο παρουσιαστής και θρύλος της αμερικανικής λαϊκής (country, folk, blues και gospel) μουσικής, Johnny Cash, φιλοξένησε μεγάλες μορφές του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Neil Young, Joni Mitchell, Kris Kristofferson, Linda Ronstadt, Merle Haggard, Louis Armstrong, Creedence Clearwater Revival, Stevie Wonder, Derek and the Dominos, Jerry Lee Lewis, Everly Brothers, Ray Charles, Neil Diamond, Roy Orbison, Carl Perkins κλπ. Σχεδόν πάντοτε παρούσα στο σόου ήταν και η σύζυγός του, June Carter Cash μαζί με την οικογένειά της, τους περίφημους Carter Family. Την πρώτη εκπομπή άνοιξε ο ίδιος ο Cash με το πασίγνωστο "Ring of fire", ενώ πρώτος guest ήταν ο Bob Dylan, με τον οποίο ο Cash τραγούδησε το "Girl from the North Country", το οποίο ο μεγάλος ποιητής και τροβαδούρος είχε ήδη συμπεριλάβει στο LP "Nashville Skyline" (Απρίλιος του ’69). Βίντεο: Ο Johnny Cash και ο Bob Dylan στο "Girl from the North Country", 1969.
11. ELVIS'S "SUSPICIOUS MINDS"
Ο "Βασιλιάς" για τελευταία φορά στην κορυφή Το ημερολόγιο έδειχνε 1 Νοεμβρίου του 1969
Το "Suspicious minds" γράφτηκε το 1968 από τον Mark James και ο Elvis Presley αποφάσισε να το ηχογραφήσει τον Φεβρουάριο του 1969 στις περίφημες "Memphis sessions". Για πρώτη φορά το τραγούδησε στις 31 Ιουλίου του 1969 στο Las Vegas Hilton και το κυκλοφόρησε σε 45άρι το φθινόπωρο. Έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία και ανέβηκε μέχρι το νούμερο 1 του αμερικάνικου chart την 1η Νοεμβρίου. Ήταν το 17ο και τελευταίο νούμερο 1 που έκανε ο "King" εν ζωή. Επίσης σηματοδότησε το μεγάλο come back του Presley στις επιτυχίες, επτά ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία φορά που είχε στείλει ένα single στην κορυφή του Billboard chart των ΗΠΑ ("Good luck Charm" το 1962). Η τραγουδίστρια που κάνει δεύτερες φωνές στην ηχογράφηση είναι η Donna Jean Godchaux, που αργότερα έγινε μέλος των Grateful Dead. Βίντεο: Ο "King" και το "Suspicious minds", 1969
- ΤΑ ΔΕΚΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ LPs ΤΟΥ 1969
1. Tommy – The Who 2. Ummagumma – Pink Floyd 3. Led Zeppelin II – Led Zeppelin 4. Kick out the jams – MC5 5. Abbey Road – The Beatles 6. I Got Dem Ol’ Kozmic Blues Again Mama – Janis Joplin 7. Arthur or the Decline and Fall of the British Empire – The Kinks 8. Volunteers – Jefferson Airplane 9. Blind Faith – Blind Faith 10. Nashville Skyline – Bob Dylan
- ΤΑ 5 ΚΟΡΥΦΑΙΑ LPs ΤΟΥ 1969 ΑΠΟ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΕΣ ΜΠΑΝΤΕΣ
1. Led Zeppelin – Led Zeppelin 2. The Stooges – The Stooges 3. In the Court of the Crimson King – King Crimson 4. Yes – Yes 5. From Genesis to Revelation – Genesis
- ΤΑ 5 ΚΟΡΥΦΑΙΑ SINGLES ΣΕ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΤΟ 1969
1. Get Back – The Beatles 2. Honky Tonk Women – Rolling Stones 3. In the year 2525 (Exordium & Terminus) – Zager & Evans 4. Sugar Sugar – The Archies 5. Suspicious minds – Elvis Presley
27.01.24 3:58 από animetvgb
