Τα disco τραγούδια που λάτρεψαν οι ροκάδες

...αλλά δεν τόλμησαν να το παραδεχτούν

Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη
«Ο μόνος τρόπος για να περιγράψεις μια μουσειακή και βλακώδη διαμάχη, είναι να την απομυθοποιήσεις με χιούμορ» - Αριστοτέλης (αν με απατά η μνήμη μου).

Για όλα φταίει αυτό το «καταραμένο» το "Get Lucky" και η αναβίωση της disco! Α, όλα κι όλα! Μην κατηγορείτε εμένα άδικα. Το ξεκαθαρίσαμε; Εντάξει. Τότε, για να βρω το κουράγιο που απαιτείται, μπορώ να φάω ένα ακόμα κομματάκι Cadbury γάλακτος και να συνεχίσω.

Η ιστορία είναι παλιά. Πλέον, πολύ παλιά, αλλά επίκαιρη. Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ «μεσάζοντας» νιώθω. Μου την έχει περιγράψει ως βίωμα ο παλιός (χαμένος, πλέον) φίλος και φανατικός ροκάς εποχής, ο Τάκης ο Καραμούζης (μέχρι και το επώνυμό του μουσικό ήταν, μόνο που -κατά τραγική ειρωνεία- «έγερνε» κατά τη soul!). Αυτός ο «φαντομάς» του Χολαργού, που έβγαλε τη γλώσσα στη μέση εκπαίδευση και πέρασε στο πάνθεον των αγνοουμένων! Ακόμα θυμάμαι τις ιστορίες του για το πώς άλλαζε τμήματα στο γυμνάσιο σε κάθε αρχή σχολικής χρονιάς, δίνοντας το ονοματεπώνυμό του στις καθηγήτριες, οι οποίες, αφού το πρόσθεταν στον κατάλογο, εξακολουθούσαν να του βάζουν απουσίες, μέχρι να «μείνει», επειδή δεν ξαναπατούσε ποτέ για μάθημα! Μια φορά, μάλιστα, είχε τύχει να μπει σε τμήμα που έγραψε διαγώνισμα αγγλικών και μετά η «αγγλικού» έλεγε: «Πού είναι αυτός ο Καραμούζης; Πείτε του κάποιος ότι θα μείνει κι είναι κρίμα γιατί είχε γράψει 20»!

Αυτή όμως η ιστορία, για την μεταφορά της οποίας ευθύνομαι εγώ, δεν έχει να κάνει με τα σχολεία, αλλά με τη μουσική της δεκαετίας του ’70. Πρέπει, μάλιστα, σαφώς να προηγηθεί της λίστας που ακολουθεί, για να μας βάλει στο κλίμα της εποχής. Μπορεί να μοιάζει απόμακρη και ίσως νοσταλγική (εμένα με παραπέμπει στην ανεπανάληπτη νοσταλγία του «11.22.63» του λατρεμένου Stephen King), αλλά μάλλον αξίζει να τη διαβάσετε, αν θέλετε να γνωρίσετε -έστω και επιδερμικά- πως αυτό που σήμερα θεωρείται μουσικά αυτονόητο, κάποτε δεν ήταν.



No Need To Argue (αλλά ποιος μας ακούει...)

Όλα ξεκίνησαν από μια ιδανική διαμάχη: δηλαδή μια που δεν ήταν δυνατό να αναδείξει νικητή. Κι όμως, τότε κανείς δεν το καταλάβαινε! Κι έτσι συνεχίστηκε για αρκετό καιρό, είτε μέσα από ακαδημαϊκού χαρακτήρα ατέρμονες μουσικές συζητήσεις (αυτό δεν είναι αστείο – τότε έδιναν κι έπαιρναν), είτε μέσα από οξείες αντιπαραθέσεις που άναβαν τα αίματα. Στα δε σχολεία της εποχής, τα «μουσικά φρονήματα» συχνά ήταν ένας από τους κυριότερους λόγους της κατάστασης που στα χωριά αποκαλούσαν bullying. Αυτή η «παράξενη» διαμάχη εξηγείται εύκολα, αν σκεφτείτε πως τότε η μουσική ακουγόταν τελείως διαφορετικά, απ’ ό,τι σήμερα. Πώς; Μα, με αφοσίωση. Ξέρω, τα έχουμε πει αυτά, οπότε δεν επανέρχομαι. Απλά τα θυμίζω, γιατί αν αγνοήσουμε αυτήν την προσέγγιση της μουσικής, τότε η ιστορία θα είναι τόσο κατανοητή όσο και μερικοί στίχοι των αγαπημένων μου Steely Dan (σόρυ, Donald). Κι αν υποστηρίζω ότι, τελικά, δεν είναι ακατανόητη, αυτό οφείλεται στο ότι μου αρέσει να κρίνω την κάθε εποχή με τα δεδομένα της. Όποιος δεν το κάνει αυτό, ως γνήσιος μετά Χριστόν προφήτης, κρίνει μεν εκ του ασφαλούς, αλλά χάνει τη μαγεία των αυθεντικών ταξιδιών στο χρόνο (εκτός κι αν ζει διπλή ζωή ως Doctor Who).

We've come too far to give up who we are ("Get Lucky")

Τι πιο συνηθισμένο πια, από το να πας κάπου για να πιεις ένα ποτό και μετά τους Arcade Fire, τον David Bowie και τους Arctic Monkeys να σκάνε οι Daft Punk με το "Get Lucky"! Κι αν δε βλέπετε σε αυτό τίποτα το περίεργο, τότε όλα έχουν καλώς! Ο πολυετής και επίπονος αγώνας των ανοιχτόμυαλων μουσικόφιλων επιτέλους δικαιώνεται! (ακολουθούν ζητωκραυγές και «ξύλινος» πολιτικός λόγος) Αποδεικνύεται περίτρανα, για άλλη μια φορά, ότι το πέρασμα του χρόνου λειαίνει τις γωνίες και κάνει κάποια παλιά προβλήματα να μοιάζουν με κακόγουστα αστεία. Εντάξει, όμως, μην τα ισοπεδώσουμε όλα: Καταρχάς, αν νομίζετε ότι το "Get Lucky" είναι Daft Punk, τότε γελιέστε. Θα σηκωθεί ο Bernard Edwards από το μνήμα και θα μας καταραστεί να παίξουμε το ρόλο του ζόμπι στο "The Walking Dead" που σκοτώνεται από τη Beth! Για προσέξτε τώρα καλύτερα στο κλιπάκι του τραγουδιού τον κύριο με τα ράστα μαλλιά που παίζει κιθάρα… Ναι, αυτόν με το παγωμένο toothpaste χαμόγελο (Nile, δεν είσαι ένας απλός θεός, αλλά ένας ολόκληρος ημίθεος - που θα 'λεγε κι ο Αλέφαντος). Ο Nile είναι σκληρό καρύδι, αφού νίκησε τον καρκίνο και συνεχίζει να κάνει αυτό που πάντοτε πρέσβευε: να χαμογελά. Θα τον συναντήσουμε και αργότερα στην ιστορία μας. Ποια ιστορία; Ούπς! Ξεχάστηκα. Αυτή με τους ροκάδες εναντίον των ντισκόβιων (ή, ορθότερα, των καρεκλάδων).



Disco Inferno

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα και διανύουμε το τελευταίο κομμάτι της δεκαετίας του '70. Έξω κάνει κρύο και έχει ομίχλη (άσχετο, αλλά δημιουργεί ατμόσφαιρα). Ο κόσμος φορά παντελόνια με καμπάνα, πουκάμισα με τεράστιους γιακάδες, ζιβάγκο, αστειεύεται μεγαλόφωνα καθώς περπατά στους δρόμους και δε βιάζεται καθόλου. Α, και το κυριότερο: Η «ξένη» μουσική έχει αρχίσει για τα καλά να μπαίνει στα ακούσματα των ιθαγενών, εκτοπίζοντας σταδιακά όλο και περισσότερο τις εγχώριες μουσικές που ντύνουν στίχους ατελείωτων καημών της ξενιτιάς και διαστημικών διαστάσεων μιζέριες από ερωτικές σχέσεις που χάλασαν (αυτό, κι αν δεν έχει περάσει ακόμα...). Τα κλασικότερα hard rock και ψυχεδελικά συγκροτήματα έχουν εδώ και καιρό συστηθεί, ενώ το punk μόλις έχει αρχίσει να ταράζει τα νερά με σύντομης διάρκειας και γεμάτα ενέργεια τραγούδια. Και τότε, να 'σου η disco με την έμμεση χλεύη στον ευρύτερο rock τρόπο ζωής και τον όχι και τόσο politically correct ευδαιμονισμό της. Ε, πώς να «καταπιεί» αυτό το είδος «μουσικής» ο περήφανος Έλληνας ροκάς; Μην μπείτε καν στον κόπο να απαντήσετε. Δεν καταπινόταν. Τελεία και παύλα. Από αρχαιοτάτων χρόνων, υπήρχαν κάποιες αρχές σε αυτόν τον τόπο! «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» ξέραμε. Όχι «Της disco ρυθμοίς λικνιζόμενοι»! Τέρμα η ισοπέδωση. Άντε, πια...

Le freak, c'est chic

Και τότε ήρθε η συνέντευξη του Nile Rodgers. Ναι, ναι, αυτού του τύπου που λέγαμε παραπάνω. Μπορεί τότε να μην είχε ράστα, να είχε αφήσει τον Bernard Edwards να φορά τα γυαλιά που τώρα αποκαλούμε χιπστεράδικα, αλλά είχε ένα γεμάτο ζωή βλέμμα και αρκετή διάθεση να μην κρυφτεί πίσω από οποιοδήποτε διανοουμενίστικο φάσμα. Είπε πολλά, αλλά ένα έσκασε σα βόμβα: «Εμείς δεν θέλουμε να προβληματίσουμε κανέναν με τη μουσική μας. Απλά φτιάχνουμε τραγούδια που έχουν σκοπό να κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματά του και να διασκεδάσει». Το τραγουδούσε, άλλωστε, και στο "Le Freak": «Big fun to be had by everyone, it's up to you, it surely can be done... Feel the rhythm, chant the rhyme, come on along and have a real good time...» Για σιγά... Τι είπες, ρε φίλε; Είσαι σοβαρός; Άει κουρέψου (που λέγανε τότε...) Κι όμως ήταν! Κι όλα αυτά, εν μέσω παγιωμένης υψηλής (και υπέροχης, βεβαίως - βεβαίως) μουσικής διανόησης.



Έτσι, λοιπόν, άρχισε η πόλωση. Μουσικά «ψαγμένοι» θεωρούνταν (κάθε άλλο παρά αδικαιολόγητα) οι ροκάδες, ενώ οι «καλοπερασάκηδες» λάτρεις της disco ονομάστηκαν υποτιμητικά «καρεκλάδες» (κάτι -μακρινά- αντίστοιχο του «κλαρινογαμπροί»). Αν και πολλές ερμηνείες ερίζουν για την προέλευση του ονόματος αυτού (κάτι ανάλογο με τις πόλεις που διεκδικούν τον Όμηρο), πιστεύω πως είναι καλύτερα να μην ασχοληθούμε μαζί τους. Η ουσία είναι αλλού: στην όλη στάση ζωής που υπαγόρευαν τα δύο αυτά (θεωρούμενα ως) αντίπαλα μουσικά είδη.

Βλέπετε, ο ροκάς ήταν «ψαγμένος» και ζητούσε από τη μουσική το κάτι παραπάνω. Δεν αρκούνταν σε μια ευχάριστη μελωδία, αλλά επιζητούσε ένα στίχο που θα τον προβληματίσει ή, τουλάχιστον, που θα τον κάνει να μη νιώθει μόνος απέναντι στα συναισθήματά του (καλό αυτό, αλλά πρέπει να το ξαναδιαβάσω για να το καταλάβω)! Και πέρα απ’ αυτά, αναζητούσε να ενταχθεί πνευματικά σε μια ανώτερη μουσική κοινωνία. Όταν εντρυφούσε στους Bob Dylan, Doors, Deep Purple, Jimi Hendrix, Rolling Stones κλπ κλπ, τότε πώς να δει θετικά τα χαζοχαρούμενα μυγάκια που τραγουδούσαν χοροπηδώντας τα “Jump To The Beat”, “I Am What I Am”, αλλά και το «Πειράζει Που Είμαι Μεγάλη Φίρμα» του Φλωρινιώτη; Σκέτη ναυτία. Τι να σου λέω, τώρα… Εκτός όμως από το ανυπέρβλητο αυτό χάσμα, υπήρχε και κάτι άλλο που υπέβοσκε: το αίσθημα ανωτερότητας που ένιωθε απέναντι στους καρεκλάδες, συχνά τον οδηγούσε σε κοινωνικό αυτοπεριορισμό. Μην αναρωτιέστε τι είναι αυτό. Το είπα όσο πιο εύσχημα μπορούσα. Ουσιαστικά, εννοούσα ότι, κατά κανόνα, δεν έβρισκε κοπέλα, παρά μόνο με συνοικέσιο! Αυτές, τις είχε ο καρεκλάς (ή ορθότερα, επί του προκειμένου για τον κάθε ροκά, ο «καρεκλάψ»…). Μα πώς ήταν δυνατόν; Αυτός ο «φλώρος» που γελούσε όλη την ώρα και στην ερώτηση «τι είναι οι Caravan;» σου απαντούσε: «μάρκα αυτοκινήτου»… Κι όμως! Πότε η ζωή ήταν δίκαιη, για να είναι τότε; Η disco (έμοιαζε να) ήταν η μουσική που απευθυνόταν σε κορίτσια, σε ελάχιστα απροβλημάτιστα αγόρια ή, τέλος, σε αγόρια που ήθελαν να βρουν κορίτσια. Κι έτσι ο κύκλος έκλεινε κι ο καλός ροκάς ήλπιζε στις ελάχιστες εξαιρέσεις (που φυσικά υπήρχαν, αλλά δυστυχώς, επιβεβαίωναν τον κανόνα).

Τα χρόνια εκείνα, rock μπορούσες να ακούσεις στην Πλάκα, αλλά, και πάλι, το σκεφτόσουν να πας εκεί αν είχες λευκό ποινικό μητρώο (αστειεύομαι). Από την άλλη, disco άκουγες σε όλες τις ντισκοτέκ, που πολλαπλασιάζονταν σαν τα μανιτάρια σε βροχερό και ανήλιαγο δάσος, μακριά από το σπίτι της Κοκκινοσκουφίτσας. Τα κορίτσια πήγαιναν στις ντισκοτέκ, αλλά ποτέ στα rock στέκια. Εδώ που τα λέμε, κι αν κάποια πήγαιναν, προβληματίζονταν ακόμα και οι ροκάδες! Εν συντομία: το ροκάς έτεινε να γίνει συνώνυμο της σόλο «καριέρας» (a.k.a.: μπακούρι) και ο καρεκλάς του γκομενάκια! Κι έτσι το «μίσος» φούντωσε και ο πόλεμος άρχισε! Βέβαια, στην πορεία υπήρξαν αρκετοί «Εφιάλτες» που πρόδωσαν τα ιδανικά για ένα ποταπό ραντεβουδάκι. Όλοι τους στην πυρά!

You've Got To Fight For Your Right To Party

Εντάξει. Στην πυρά μεν, αλλά με ελαφρυντικά. Κι αυτό γιατί στα πάρτι πάντα οι κοπέλες ζητούσαν disco, οπότε τι μπορούσε να κάνει κάθε αξιοπρεπής ροκάς d.j. για να μην του βγει το όνομα; Η σωστή απάντηση είναι η εξής: συμβιβασμούς! Σκεφτείτε, μάλιστα, πως τότε δεν υπήρχαν μπλουζάκια συγκροτημάτων για να δηλώσεις τις προτιμήσεις σου, αλλά μόνο οι «στρατιωτικές» σχολικές τσάντες, που στην πράξη ήταν γεμάτες από ονόματα συγκροτημάτων γραμμένα με στυλό! Ήθελες, λοιπόν, να σε καλούν σε πάρτι; Ε, τότε, ή περιφερόσουν σαν κρυπτοροκάς ή περίμενες να έρθει η ώρα των slow (που τότε τα αποκαλούσαν «blues»!) για να επιβάλλεις το μουσικό πολιτισμό στους ήχους των "Father Of Night", "Soldier Of Fortune", "Revelations", "Europa", "Hotel California", "Stairway To Heaven" κλπ. Κι έτσι ισορροπούσες ψυχικά. Κάπου εδώ η παλιά ιστορία που σας μεταφέρω τελειώνει, αφού στη δεκαετία του ’80 συνεχίστηκε μεν, αλλά σε φθίνουσα πορεία. Βλέπετε, είχαν μπει στη ζωή τα clubs, όπου μετά τους Culture Club, τους Pineapple και τη Cyndi Lauper, μπορούσες να αποφύγεις το έμφραγμα ακούγοντας Cure, Smiths και Simple Minds.

Beyond The Horizon

Τα χρόνια περνούσαν, αλλά, προς μεγάλη έκπληξη των ροκάδων, που ως άλλοι Νοστράδαμοι είχαν προφητεύσει το επικείμενο τέλος της, η disco δεν έσβηνε. Και επειδή, όπως είπαμε, ο χρόνος γιατρεύει, αλλά και το μεγάλο μίσος φέρνει τη μεγάλη αγάπη (όπως λέει ο σοφός -αλλά μη ροκάς- λαός), στα μουλωχτά άρχισαν οι ροκάδες να ανέχονται διακριτικά τη disco, χωρίς να σεληνιάζονται. Μάλιστα, κάποια τραγούδια τους άρεσαν, αλλά ποτέ δε βρήκαν το κουράγιο να το παραδεχτούν. Έσφιξαν τα χείλη, κοίταξαν τον καπνό του πλοίου που σβήνει στον ορίζοντα και πήραν το κρίμα στο λαιμό τους! Ανεξομολόγητο! Όλα κι όλα. Εντάξει, κάποια τραγουδάκια καλά ήταν για να τα χορεύεις, αλλά τήρησαν τα προσχήματα και  δεν αγόρασαν ποτέ τέτοιους σιχαμένους δίσκους. Κι αν ακουμπούσαν κατά λάθος κάποιους ψάχνοντας σε προσφορές δισκοπωλείου, έκαναν αμέσως τελετή εξαγνίσματος βουντού! Πλην όμως, για να λέμε και του καρεκλά το δίκιο, χάρηκαν πολύ όταν, μετά από κάποια χρόνια τους βρήκαν στη δισκοθήκη της γυναίκας τους, η οποία, ως επί το πλείστον, ήταν ντισκόβια (σιγά μην έπαιρναν την ψαγμένη τη ροκού, που θα είχε άποψη για τα ακούσματά τους). Κι έτσι, κάποιοι -οι πιο σωστοί- άκουσαν, έστω και καθυστερημένα, τη disco και ανακάλυψαν ότι αυτή δεν ήταν μόνο τα "A Far L' Amore Comincia Tu" της Rafaella Carra, το "Y.M.C.A." των Village People και το "Give A Bit Of Hmm To Me" της Amanda Lear, αλλά και μερικά πολύ αξιόλογα για το είδος τους τραγούδια, που αποδείχτηκαν ανθεκτικά στο χρόνο. Μίλησα κυριολεκτικά για τραγούδια και όχι για δίσκους (όπως και να το κάνουμε, δεν υπήρχαν άλλοι Chic). Μην ανησυχείτε, όμως. Ακόμα κι εκείνοι που δεν παντρεύτηκαν ντισκόβιες, αλλά κατά βάθος ήταν ανοιχτόμυαλοι, είχαν την ετεροχρονισμένη -έστω- ευκαιρία μέσα από την ανωνυμία του διαδικτύου να προσεγγίσουν το «μίασμα» (μπλιαχ...) και να αποκτήσουν ίδια άποψη.

You're Simply The Best

Μετά, λοιπόν, από τριάντα τόσα χρόνια σιωπής, ήρθε η ώρα να σπάσει η ομερτά και να έρθει στο φως η πάλαι ποτέ καλά κρυμμένη τρομακτική αλήθεια. Επειδή έλαχε σε μένα ο κλήρος για τη συνταρακτική αυτή αποκάλυψη, αν δείτε και δεν ξαναγράψω στο site στις επόμενες δέκα ημέρες, τότε φοβάμαι πως πρέπει να δώσετε το όνομά μου στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού, για να βρεθεί πλάι σε εκείνο του Καραμούζη! Ο rock friendly disco δεκάλογος του ενσυνείδητου ροκά που ακολουθεί παρακάτω, δεν είναι απολύτως αυθαίρετος, αλλά (επώδυνο…) κύημα άτυπων στατιστικών της εποχής, που μόνο ένας d.j. μπορούσε εκ των έσω να γνωρίζει.

Πριν όμως σπάσω το βουλοκέρι της αρχαίας αυτής στατιστικής και αφήσω (χωρίς καθόλου τύψεις) το άπλετο φως του ήλιου να καταργήσει τις παλιές κατάρες (γιατί αυτό μου θυμίζει Harry Potter;), οφείλω να διευκρινίσω κάτι. Στη disco λίστα θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται και κάποια τραγούδια που είχαν σαφέστερο funk, soul ή rap ύφος, λόγω του ότι παίζονταν εξίσου συχνά με τις disco επιτυχίες. Ή, απλά, γιατί ο κόσμος τα ήξερε για disco (βλακώδες, αλλά αφοπλιστικό). Αυτό όμως δε θα ήταν απόλυτα σωστό, δεδομένου ότι, για παράδειγμα, ο ροκάς, για ευνόητους και όχι μόνο κιθαριστικούς λόγους, ήταν πολύ πιο κοντά στο funk. Έτσι, θεωρώ πιο σωστό να αρχίσω αναφέροντας ενδεικτικά μια πεντάδα μη καθαρόαιμων disco (ποια είναι άραγε τα καθαρόαιμα disco, οεο;), αλλά κορυφαίων χορευτικών τραγουδιών, που αγαπούσαν -αλλά δεν το ομολογούσαν- οι ροκάδες της εποχής και μετά να μιλήσω για τα πιο αμιγή disco τραγούδια  που λάτρευαν να λένε ότι μισούν (οι ψεύτες! Μακριά από μένα...) Προλαβαίνω κάποιους που θα πουν ότι ξέχασα το "Last Train To London" των E.L.O., δηλώνοντας ότι δε θα το βρείτε σε κάποια λίστα, διότι το γκρουπ δεν ανήκε στο χώρο της disco (αφήστε που θα ήταν ασέβεια απέναντι στους The Move και τους Wizzard). Στο τέλος της disco λίστας, για αδιευκρίνιστους λόγους, υπάρχουν δύο τραγούδια, που θεωρητικά δε δικαιούνταν να συμπεριληφθούν σε αυτήν λόγω της χρονιάς που κυκλοφόρησαν (1982), αλλά ως εύσπλαχνος γεφυροποιός χασμάτων, δείχνω την απαιτούμενη  μεγαλοψυχία και τα θυμάμαι...

http://www.rocking.gr/

Υπεράνω List

1. Get Up (I Feel Like Being A) Sex Machine - James Brown



Ο αγαπημένος μου από τους μπαμπάδες της funk με τον Bobby Byrd στα δεύτερα φωνητικά (!) είναι αιώνια στην κορυφή με αυτό το τραγούδι από τον Ιούλιο του 1970. Κοιμήθηκε ανήμερα των Χριστουγέννων του 2006, αλλά έχουμε την κληρονομιά που μας άφησε. «The way I like it, is the way it is...». Συμφωνούμε απόλυτα!

2. Rapper's Delight - Sugarhill Gang



Το αμερικανικό hip hop τρίο των The Sugarhill Gang άγγιξε το ζενίθ το Σεπτέμβριο του 1979 με το τραγούδι αυτό, προκαλώντας εγκεφαλικό στο Nile Rodgers. Βλέπετε, είχαν, εν αγνοία του, πάρει (κλέψει, μάλλον) τη bass line του Bernard Edwards από το "Good Times" προσθέτοντας τη δική τους ξεσηκωτική πινελιά και... καλημέρα επιτυχία! Ο Rodgers άκουσε την πρώιμη εκδοχή του σε ένα club, την έπεσε στον d.j., αυτός «έδωσε» τους The Sugarhill Gang και τελικά, επήλθε συμβιβασμός με τους Chic ως co-writers!

3. White Lines (Don't Do It) - Grandmaster Flash



Η πατρότητα του τραγουδιού ανήκει στον Grandmaster Melle Mel. Κυκλοφόρησε το 1983 και προειδοποιεί για τους κινδύνους που απορρέουν από τη χρήση της κοκαΐνης, τον εθισμό γενικά και το εμπόριο ναρκωτικών. Εύγε! Το τραγούδι έχει bass line βασισμένη στο "Cavern" των Liquid Liquid! Αυτό κι αν λέγεται ευρύνοια!

4. Play That Funky Music - Wild Cherry



Το "Play That Funky Music" είναι ένα funk rock τραγούδι του Rob Parissi, που έγινε γνωστό από τη μπάντα του, τους Wild Cherry, που έπαιζαν κυρίως hard rock! Επειδή όμως η disco ήταν δημοφιλής (και μια και είχαν διαβάσει το άρθρο μου αυτό, θα υποστήριζα, αλλά μάλλον δεν το βλέπω να στέκεται...), μερικοί φίλοι τούς ζήτησαν κάτι πιο χορευτικό. Σε ένα διάλειμμα κάποιας συναυλίας σε μια pub, λοιπόν, ο ντράμερ Ron Beitle φώναξε στον Parissi «play some funky music, white boy» κι εκείνος πήρε ένα χαρτί παραγγελίας από μια σερβιτόρα και την έγραψε!

5. Funky Town - Lipps Inc.



Τον Μάρτιο του 1980 κυκλοφόρησε το "Funkytown" από τους Lipps Inc., που ήταν μια σύνθεση του Steven Greenberg, που τραγουδούσε η Cynthia Johnson. Η επιτυχία της ήταν τεράστια, αφού έγινε πλατινένιο παγκόσμιο disco hit, μιλώντας για μια φανταστική πόλη όπου η μουσική κυριαρχούσε στη ζωή των ανθρώπων.

---

Disco List

1. Supernature - Cerrone



Progressive disco. Τελεία. Τα είπα όλα. Αυτό το έπος της διανοουμενίστικης πλευράς της disco (τι άρθρωσα πάλι...) ήταν όσο πιο καρεκλάδικο γινόταν! Αν όμως το άκουγες στην άνω των 19 λεπτών εκτέλεσή του, τότε ξεδιπλωνόταν μπροστά σου κάτι το μοναδικό. Διάφορες ανά τον κόσμο πρωτιές στα charts από το 1978 και μετά, στίχοι από την άσημη τότε Lene Lovich (βλέπε "Lucky Number") που μιλούσαν για μεταλλαγμένα όντα ύστερα από εκτενή χρήση χημικών στις καλλιέργειες και... να 'σου το απόγειο!

Υ.Γ.: Τώρα που επετράπη η καλλιέργεια μεταλλαγμένων στην Ευρώπη, μήπως πρέπει να τον μετονομάσουμε σε prophet Cerrone; Το υπερβατικό φαινόταν και στο βλέμμα του.

2. Le Freak - Chic



Κυκλοφόρησε στις 10 Ιουλίου του 1978 και βαρέθηκε να είναι στους καταλόγους επιτυχιών. Το εμπνεύστηκε ο οργισμένος Nile Rodgers την παραμονή της πρωτοχρονιάς, όταν οι πορτιέρηδες του Studio 54 αρνήθηκαν λόγω κακής πληροφόρησης σε αυτόν και στον Bernard Edwards να μπουν, παρά την πρόσκληση της Grace Jones. Να ‘σαστε καλά, ρε μάγκες! Για το τραγούδι αυτό τα έχουμε πει και παραπάνω. Για πολλούς είναι ο εθνικός ύμνος της disco. Όρθιοι, λοιπόν!

3. Don't Stop Til You Get Enough - Michael Jackson



Αν και, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε για disco στις 28 Ιουλίου του 1970, η τραγουδάρα αυτή θεωρείται disco γιατί... έτσι! Τα 'παμε και πριν. Το ταλέντο του Michael άρχισε να διαφαίνεται, ενώ η παραγωγή του Quincy Jones έπαιξε ρόλο για να πάρει ο Jackson το πρώτο του σόλο Grammy και American Music Award. Κλασικό δείγμα του rock χαρακτήρα της soul - funk!

4. Good Times - Chic



Το μαγικό δίδυμο των Rodgers και Edwards συνέχιζε να θαυματουργεί έναν χρόνο μετά το "Le Freak" και για πολύ καιρό ακόμα. Το εξαιρετικό "Good Times" με την πεντακάθαρη και καθαρόαιμη παραγωγή έτυχε τεράστιας αναγνώρισης και έγινε αντικείμενο «δανεισμού» από πολλούς, μεταξύ των οποίων και οι The Sugarhill Gang, The Queen και Daft Punk. Θα το βρείτε στα καλύτερα disco τραγούδια οποιασδήποτε σχετικής λίστας.

5. Don't Let Me Be Misunderstood - Santa Esmeralda



Σήμα κατατεθέν latin - καρέκλας και τελείως rock friendly (λέμε, τώρα...). Το τραγούδι αυτό γράφτηκε το 1964 από τον Bennie Benjamin, τη Gloria Caldwell και τον Sol Marcus για τη Nina Simone. Επειδή, όμως, δεν πήγε καλά, την επόμενη χρονιά το πήραν οι Animals, δίνοντάς του blues rock ύφος. Κι ύστερα ήρθαν οι Santa Esmeralda και το χόρεψε και η... κουτσή Μαρία. Τώρα, πώς βγήκε η ροκιά αυτή disco-flamenco- latin και μάλιστα καλό (για χορευτικό) δε μπορώ να το εξηγήσω. Μάλλον, ούτε κι ο Leroy Gómez που το χόρευε και το τραγουδούσε.

6. Born To Be Alive - Patrick Hernandez



Κανονικά έπρεπε να τις «φάει» που άφησε υπόνοιες για το "Born To Be Wild" των Steppenwolf. Αυτόν τον κόβω, αντί για Harley, να καβαλάει ποδήλατο με βοηθητικές! Κι όμως, για ζόρικο το έγραψε, αφού αρχικά το προόριζε για hard rock, αλλά του βγήκε όχι απλή καρέκλα, αλλά πολυθρόνα! Κι όμως, η ορχηστρική του διάσταση, η επανάληψη του «born» (πέστο, επιτέλους) και η βαρύγδουπη παραγωγή σου το έβαζαν στο μυαλό. Χρειαζόταν, όμως, να περάσει καιρός για να το αποδεχτείς και να πάψεις να σπας βάζα, όταν το ακούς. Μετά από αυτό και ένα ακόμα δωδεκάιντσο, ο Hernandez τα παράτησε! Born to be dead!

7. Hot Stuff - Donna Summer



Η Donna Summer θεωρείται η επίσημη και αδιαμφισβήτητη «Queen of Disco». Κάποιοι, βέβαια, ενοχλημένοι από την «born-again Christian» μεταστροφή της το 1980, της αφαίρεσαν τον άτυπο τίτλο ωθώντας την στο πυρ το εξώτερον! Το "Hot Stuff" (Απρίλιος 1979) είναι η πιο «εναλλακτική» επιτυχία της, αφού είχε κάποια rock στοιχεία λόγω της συμμετοχής του κιθαρίστα Jeff 'Skunk' Baxter (Doobie Brothers, Steely Dan). Παραγωγοί ήταν, ως συνήθως, οι Giorgio Moroder και Pete Bellotte.

8. Let's All Chant - Michael Zager Band



Η πατρότητα του "Let's All Chant", που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 1977, ανήκει στους Michael Zager και Alvin Fields. Η ιδέα που το γέννησε προέκυψε από τη δημοφιλή ιαχή στα clubs της Νέας Υόρκης «Ooh-ah, Ooh-ah» που δέσποζε πάνω στις πίστες. Τα λοιπά μάλλον τα φαντάζεστε: διάφορες πρωτιές στους καταλόγους επιτυχιών, πολλές παρουσίες σε διαφημίσεις και ταινίες (και στην αγαπημένη "Eyes Οf Laura Mars"), αλλά και ένα από τα πιο εθιστικά καρεκλάδικα ρεφρέν.

9. Fly, Robin, Fly - Silver Convention



Οι Silver Convention είναι ίσως το πιο παρεξηγημένο χορευτικό σχήμα της εποχής. Απέκτησα τα βινύλιά τους (μεταχειρισμένα, αλλά παραδεκτά) και ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα. Αν νομίζετε ότι η όλη πορεία τους είναι απολύτως ανάλογη αυτής της κλασικής disco επιτυχίας, γελιέστε. Το "Fly, Robin, Fly", που «πέταξε» στις 17 Σεπτεμβρίου του 1975 για να κατακτήσει πολλές πρωτιές, φαίνεται εδώ με το πιο σεμνό εξώφυλλο. Έχει τους εξής βαθυστόχαστους στίχους: «Fly, robin, fly, Up, up to the sky!». Αυτοί είναι όλοι. Πριν ο στιχουργός καταλήξει στο παραπάνω ανατριχιαστικό πόνημα, κατά τις πρόβες χρησιμοποιούσαν τη φράση: "Run, Rabbit, Run"! Παραγωγός ήταν ο musical - man, Michael Kunze.

10. Spacer - Sheila & B. Devotion



Αν τους γνωρίζατε ως Sheila B. Devotion, Sheila and the Black Devotion or S.B Devotion, δεν υπάρχει λόγος να ταράζεστε. Είναι οι ίδιοι! Η Γαλλίδα τραγουδίστρια Annie Chancel, με τη χαρακτηριστική Farrah Fawcett ομορφιά εποχής και τις ευρύτερες μουσικές ανησυχίες, είχε τραγουδήσει στα γαλλικά το "Vous Les Copains", που ήταν διασκευή του "Do Wah Diddy Diddy" του Manfred Mann. Εδώ τραγουδούσε: «He's a spacer, a star chaser, a spacer...» και μετά: «He's a ladies man, always greets with a kiss on the hand...»! Διαστημάνθρωπος και Τζέντλμαν, κατά το Ιπτάμενος και Τζέντλμαν.

---

Postscripts

11. Just An Illusion - Imagination



Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν τότε μπορούσες να δεις τα κλιπάκια πριν ακούσεις δεκάδες φορές τα τραγούδια. Ή, μάλλον, ξέρω. Εδώ, αν βλέπαμε το σκελετό που χτυπά ρυθμικά παλαμάκια και τα άλλα εκπληκτικά, τότε... Κι όμως έτσι ήταν η disco: καλύτερα να μην τη βλέπεις - μόνο να την ακούς. Το "Just an Illusion" του βρετανικού τρίο των Imagination αποτελεί άλλο ένα κλασικό και κορυφαίο δείγμα «σιχαμένης» χορευτικής μουσικής.

12. Last Night A D.J. Saved My Life - Indeep



Κυκλοφόρησε στις 15 Φεβρουαρίου του 1982 και γι' αυτό το είπαν post-disco. Μην τους ακούτε: είναι καρα-disco (δηλαδή, funky disco είναι, αλλά...) Το έγραψε ο Michael Cleveland και το τραγούδησαν οι Réjane 'Reggie' Magloire και Rose Marie Ramsey, με εξαίσια χαζούλικα φωνητικά. Στα συν και τα εφέ με το καζανάκι, το φρενάρισμα και το κουδούνισμα του τηλεφώνου. Οι στίχοι περιγράφουν μια ανατριχιαστική ιστορία, κατά την οποία ο σούπερ ήρωας d.j. σώζει με ένα τραγούδι τη ζωή μιας κοπέλας που βαριέται αφόρητα και δεν της δίνουν σημασία. Α, ρε φιλάνθρωπος ο τυπάς! Αυθαιρετώ, αλά το λέω: το μόνο τραγούδι που θα ήθελε να έχει γράψει ο Nile.

http://www.rocking.gr/

ΠΩ ΠΩ ΚΑΡΕΚΛΑΔΕΣ!!!!!!

ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΚΑΡΕΚΛΕΣ....