DJL
Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 1280
Ημερομηνία εγγραφής : 18/09/2013
 | | Θέμα: 'Οταν το Ράδιο... 14.07.14 8:56 | |
|  Παίρνω το θάρρος (την πρωτοβουλία αν προτιμάς) να σου ζητήσω να κουβεντιάσουμε λίγο για πράγματα που μπορεί να έχεις ξεχάσει, ίσως και να μην γνώρισες ποτέ. Βλέπεις, μεγαλώνοντας, το μόνο που μας απομένει είναι να θυμόμαστε, να νοσταλγούμε, να αναζητούμε ξανά περασμένα μεγαλεία, ανεκπλήρωτα όνειρα, ανείπωτες υποσχέσεις και φυσικά, να γκρινιάζουμε…Θέλω λοιπόν να μιλήσουμε για το ραδιόφωνο. Μια αγάπη από αυτές που ποτέ δεν ξεχνιούνται, η μοναδική αγάπη που η ύπαρξη της απαιτούσε ειλικρινά και αμοιβαία συναισθήματα. Επέτρεψε μου όμως πρώτα, μια κουραστική ίσως εισαγωγή (τώρα που βρήκα την ευκαιρία σιγά μην την αφήσω να πάει χαμένη), απόσπασμα από κάτι που τόλμησα αναιδέστατα και θρασύτατα κάποτε να δημοσιεύσω… …Τα τελευταία χρόνια, το παράξενο σύστημα εξετάσεων που ισχύει στα σχολεία με έχει μπερδέψει εντελώς και ομολογώ πως αδυνατώ να το κατανοήσω. Παλιότερα όμως, όταν πλησίαζε το καλοκαίρι (τι ανυπολόγιστη αξία που είχε τότε), όλοι κλεινόμασταν στα δωμάτια μας μελετώντας αυτά στα οποία τις επόμενες μέρες θα εξεταζόμασταν, ώστε να τελειώσουμε μια ακόμη χρονιά και να συνεχίσουμε πανηγυρικά στην επόμενη. Εγώ, προτιμούσα να διαβάζω τις νύχτες, γιατί η μαγική ηρεμία της νύχτας με βοηθούσε να συγκεντρωθώ. Καθώς όμως οι ώρες μίκραιναν, το σκοτάδι και η μοναξιά με τύλιγαν ανησυχητικά και η καρδούλα μου χτυπούσε με γρήγορους ρυθμούς. Μετά από λίγο, ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ, αδύνατο να συνεχίσω την μελέτη μου (την παπαγαλία μου σωστότερα). Ο κίνδυνος να με βρει το πρωί άυπνο και φοβισμένο ήταν λογικό επακόλουθο και αν δεν έβρισκα κάτι να με επαναφέρει στην σκληρή μου πραγματικότητα, η πιθανότητα να επαναλάβω για μια ακόμη χρονιά την ίδια τάξη πλησίαζε απειλητικά. Χρειαζόμουν επειγόντως συντροφιά (κάτι που ποτέ βέβαια δεν έπαψα να χρειάζομαι μα αυτό είναι μια διαφορετική κουβέντα). Οτιδήποτε κι αν πέρασα, προσπάθησα και δοκίμασα στην ζωή μου, συνοδευόταν πάντοτε από το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα κι εκείνη ακριβώς την στιγμή στην μέση της νύχτας και που βρισκόταν δίπλα μου, πάνω στο γεμάτο βιβλία γραφείο μου. Ήταν ένα μικρό ραδιοφωνάκι, ο από μηχανής θεός μου, η λύση στο πρόβλημα μου. Εκείνη την εποχή, η οποία δεν είναι δα και τόσο μακρινή, υπήρχαν αρκετοί σταθμοί που προσέφεραν απλόχερα συντροφιά σε όποιον την αναζητούσε και το μοναδικό αντάλλαγμα που ζητούσαν ήταν σεβασμός και ανταπόκριση. Μια μικρή κίνηση με το δάχτυλο, ήταν αρκετή για να σε φέρει κοντά σε μια παρέα που ξενυχτούσε μαζί σου, συχνά χωρίς να πληρώνεται έστω και συμβολικά για το λειτούργημα της. Τότε ανακάλυπτες πως δεν ήσουν μονάχος, πως υπήρχαν κι άλλοι σαν κι εσένα που η συγκεκριμένη νύχτα, για λόγους διαφορετικούς και ανεξήγητους, τους φόβιζε. Μια ζεστή φωνή στο μικρόφωνο και μια μελωδική μπαλάντα σταθεροποιούσαν τους ρυθμούς της καρδιάς, ξεκούραζαν το μυαλό, ακόνιζαν την φαντασία. Τόσο απλά. Τόσο μαγικά…Δυστυχώς για κάποιους, ένας από τους κύριους λόγους που κουτσά στραβά κατάφερνα να περνώ τις τάξεις στο σχολείο, δεν ήταν οι καθηγητές και η εξαντλητική μελέτη, μα το ραδιόφωνο. Εκείνες τις γλυκές νύχτες, συναντούσες ανθρώπους κάθε είδους και κάθε ηλικίας, ο καθένας με τα προβλήματα του, ο καθένας με την διάθεση του. Κάποιοι διάβαζαν για τις εξετάσεις, κάποιοι ήθελαν απλά να μιλήσουν, κάποιοι ήταν ερωτευμένοι και κάποιοι αγαπούσαν την μουσική. Βρισκόμασταν όλοι μαζί, δεκάδες φωνές, μέσα από ραδιοκύματα και μπάντες των fm. Τηλεφωνούσαμε και λέγαμε ο καθένας τα δικά του, χωρίς 090, χωρίς SMS και όλα ήταν όμορφα, σχεδόν ιδανικά. Το ραδιόφωνο δημιουργήθηκε ως μέσο ενημέρωσης κι επικοινωνίας, γνώσης και ψυχαγωγίας και τώρα έχει καταντήσει μέσο εμπορεύσιμο, μια καταναλωτική παραφωνία βυθισμένη στην μετριότητα και στην εκνευριστική επανάληψη. Κάποτε πίσω από το μικρόφωνο βρισκόντουσαν άνθρωποι μορφωμένοι, με πλούσιο λόγο και πνεύμα, άνθρωποι που γνώριζαν και αγαπούσαν την δουλειά τους. Τώρα γεμίσαμε άβουλους πιτσιρικάδες, ατάλαντους στιχουργούς και ξεπεσμένους ηθοποιούς. Τι δουλειά έχουν όλοι αυτοί εκεί; Δεν τους ανήκει αυτή η θέση.Εκπομπές για κάθε γούστο, με πλούσιο μουσικό ρεπερτόριο, με πληροφορίες για δημιουργούς και συναυλίες, με συζητήσεις και αναζητήσεις, εκπομπές μεταφυσικού περιεχομένου, εκπομπές χιουμοριστικές και θεατρικές, εκπομπές αληθινές που σέβονταν και χρειάζονταν τον ακροατή. Μουσικοί παραγωγοί, άλλοι με εκπληκτικές γνώσεις και άλλοι με υπέροχες φωνές, ψυχαγωγούσαν, πληροφορούσαν και κρατούσαν συντροφιά σε χιλιάδες κόσμο και οι ατάκες τους συζητιόνταν τα πρωινά στα σχολεία και στις καφετέριες. Διοργανώνονταν εκδηλώσεις, συναυλίες και πάρτι αξέχαστα, που όμοια τους έχω να δω χρόνια. Διαβάζονταν γράμματα, ποιήματα, χαρίζονταν τραγούδια, ξεχωριστές αφιερώσεις για ξεχωριστά πρόσωπα. Ανακοινώνονταν ενδιαφέρουσες ειδήσεις, μεταδίδονταν ποδοσφαιρικοί αγώνες, παρουσιάζονταν δισκογραφικές δουλειές, παίζονταν διασκεδαστικότατα παιχνίδια. Καλόγουστες φάρσες, ευχές σε γιορτές και γενέθλια, γνωριμίες με καλλιτέχνες και μουσικούς, χρήσιμες και άχρηστες συμβουλές, λογοτεχνικές συναντήσεις, νέες κι ερασιτεχνικές μουσικές απόπειρες, ταξίδια ολόκληρα σε απίθανα μέρη. Που όλα αυτά; Στον μαγικό κόσμο του ραδιοφώνου.Ερωτευθήκαμε, γελάσαμε, πονέσαμε, μάθαμε, συζητήσαμε, ονειρευτήκαμε, πάντα δίπλα σε ένα ραδιοφωνάκι. Μεγάλες αγάπες γεννήθηκαν στον «αέρα», άσημοι καλλιτέχνες αναγνωρίστηκαν γιατί κάποιοι τόλμησαν να παίξουν τις δημιουργίες τους. Κάποιος τόλμησε κάποτε δειλά να παίξει σε κάποιον σταθμό ένα τραγούδι των Pink Floyd και ακολούθησε μαζική υστερία. Οι Doors δεν ήταν ποτέ δημοφιλείς στην Ελλάδα, μέχρι που κάποιος αποφάσισε μέσα από μια ερασιτεχνική συχνότητα, να μας τους γνωρίσει. Δεκάδες Ελληνικά συγκροτήματα έδωσαν δισταχτικά, δείγματα της δουλειάς τους σε κάποιον ραδιοφωνικό παραγωγό και τώρα είναι αναγνωρίσιμα σχεδόν απ΄ όλους. Εξίσου δεκάδες τηλεοπτικοί αστέρες, παρουσιαστές τηλεπαιχνιδιών, συμμετέχοντες σε κριτικές επιτροπές και ιδιοκτήτες γωνιακών καταστημάτων, πέρασαν από τα στενά δρομάκια του ραδιοφώνου και τώρα αγνοούν πως αυτό το μέσο, έτσι όπως ήταν κάποτε και αγαπήθηκε από χιλιάδες κόσμο, είναι η αιτία της επαγγελματικής τους καταξίωσης. Μα ακόμη και αυτοί, που τα χρωστούν όλα σε αυτό το πραγματάκι, θυσίασαν τα πάντα για το χρήμα. Αν οι πραγματικοί «ραδιοφωνατζήδες» παρέμεναν πιστοί σε αυτό που τους δημιούργησε, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Πολύ πιο αυθεντικά…Η πραγματικότητα του ραδιοφώνου, συχνά προκαλεί έκπληξη. Αυτό που βγαίνει στον αέρα, ελάχιστη σχέση έχει με αυτό που βιώνουν και αντιμετωπίζουν οι παραγωγοί. Τα πραγματικά στούντιο δεν υπήρξαν σε μεγάλα εμπορικά κέντρα και σε ιδιόκτητα πολυτελή κτίρια, μα σε πλυσταριά σε ταράτσες και σε σκοτεινά υγρά υπόγεια. Ακόμη και μέσα σε Super Market κρεάτων (και μιλώ από προσωπική πείρα)! Κι όμως, η αγάπη των ερασιτεχνών και η προσήλωση στην δουλειά τους, μεταμόρφωναν ερείπια σε παλάτια. Μιλάμε για καταστροφή του γούστου, της κουλτούρας και της αισθητικής μας. Κι όμως, συμβαίνει! Και παραμένουμε αμέτοχοι.Υπήρξε κάποτε και μια άλλη μουσική σκηνή στην Ελλάδα η οποία μοιάζει πια, επιστημονική φαντασία. Μουσικές χωρίς ταμπέλες κι ετικέτες, με στίχο που δεν προσέβαλε και μουσική αυθεντική παιγμένη με όργανα! Μια σκηνή που αγκάλιαζε όλα τα μουσικά είδη (για όσους επιμένουν στις ταμπέλες), για όλα τα γούστα, για όλα τα επίπεδα. Μια σκηνή που οι εταιρείες αποφάσισαν κάποια στιγμή να εκμεταλλευτούν και να θησαυρίσουν μέσα από αυτήν. Πριν λίγα μόλις χρόνια, γεννήθηκαν δεκάδες συγκροτήματα που παιζόντουσαν από μερικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και που τώρα αναρωτιέμαι που χάθηκαν. Γνωστά συγκροτήματα που τα τραγούδια τους πολλοί τα σιγοτραγουδήσαμε κάποια στιγμή και τώρα απέχουν από την σημερινή μουσική πραγματικότητα που προβάλει όπως εκείνη γουστάρει τα διάφορα σουξέ, που βραβεύει κάθε Χατζηγιάννη και κάθε Ρέμο ως λαϊκό, έντεχνο, ποπ ακόμη και ροκ «αστέρα»! Αναρωτιέμαι: Κάποιος που προσπαθεί να ανακαλύψει μια νέα δισκογραφική απόπειρα, πως θα πληροφορηθεί την ύπαρξη της; Το τελευταίο πράγμα που εξυπηρετούν πλέον οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, είναι η μουσική. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε; Τα πάντα ακούγονται καλύτερα από το ραδιόφωνο, η μουσική, οι ειδήσεις, οι ποδοσφαιρικές μεταδόσεις. Πρόσφατα, την εκπληκτική πορεία της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου, ήταν πολλοί που ενώ την παρακολουθούσαν τηλεοπτικά, τον ήχο τον απολάμβαναν ραδιοφωνικά, μέσα από τις αξέχαστες μεταδόσεις γνωστού δημοσιογράφου. Και αυτό γιατί ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, προτού αποφασίσει να εκμεταλλευτεί εμπορικά το «πειρατικό» του, μετέδιδε μια αυθεντικότητα κι ένα πάθος που μόνο το ραδιόφωνο μπορεί να προσφέρει. Όλοι το βιώσαμε, όλοι το απολαύσαμε. Τόσο απλό είναι.Λένε, πως οι πρώτες εμπειρίες είναι πάντα οι πιο φυσικές και αυτό συνέβη, σε εμένα τουλάχιστον, με το ραδιόφωνο. Από μικρός αντιλήφθηκα την αγάπη μου για την μουσική και αν δεν υπήρχαν άνθρωποι ειδικοί τους οποίους δεν σταματώ να τους ευγνωμονώ και που τους γνώρισα μονάχα ως φωνές (αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία του ραδιόφωνου), δεν θα είχα αποκτήσει όλα αυτά για τα οποία μπορώ να νιώθω υπερήφανος. Ζήλεψα την δουλειά τους και για λίγα χρόνια μπόρεσα να την απολαύσω από κοντά, βιώνοντας για λίγο ένα όνειρο (το μοναδικό ως τώρα που ξέφυγε από τα αυστηρά όρια του ύπνου). Γνώρισα ανθρώπους που κάποτε πίστευαν πως η προσωπική επιτυχία προϋποθέτει σεμνότητα και σεβασμό και που τώρα καταναλώνονται ως τηλεοπτικά προϊόντα και άλλους, που παρέμειναν πιστοί σε αυτό που πρέσβευαν και που όπως καταλαβαίνεις, παραμένουν εδώ και χρόνια άνεργοι. Εντάξει, καταλαβαίνω. Αν ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με το ραδιόφωνο, που ποτέ δεν σε απασχόλησε και απλά που και που χρειάστηκες κάτι να «γρατζουνάει» καθώς οδηγείς, που «κατεβάζεις καντήλια» όποτε ακούς κάποιον να μιλάει πάνω σε κάποιο τραγούδι, που δεν σε ενοχλεί το γεγονός πως σε κάθε σταθμό παίζεται το ίδιο ακριβώς τραγούδι 24 ώρες το 24ωρο, που τα βράδια δεν τα περνάς στο σπίτι (και αν τύχει και το κάνεις προτιμάς να συνοδεύεις το σερφάρισμα σου με τα mp3s που μόλις κατέβασες), τότε η πολυλογία μου ήδη θα σου έχει φανεί απίστευτα βαρετή (απορώ μάλιστα πως κατάφερες να διαβάσεις ως εδώ). Δεν είχα σκοπό να σε κουράσω, ούτε να σ’ ενοχλήσω με τις φλύαρες διαμαρτυρίες μου. Εγώ δυστυχώς, μεγάλωσα σε γειτονίες, έπαιξα κρυφτό, σκαρφάλωσα σε δέντρα, χτύπησα άπειρες φορές τα γόνατα και το σαγόνι μου και σαν παιδί δεν ήξερα τι σημαίνει internet και play station. Έψαξα την μουσική και δεν κατανάλωσα ότι μου προσέφεραν με το ζόρι. Υπήρξαν άνθρωποι που βοήθησαν την αναζήτηση μου και κάθε τους επιλογή ήταν και ένα καινούριο ταξίδι. Μου λείπουν, ξέρεις. ******, είναι τόσο πολλά αυτά που μου λείπουν…Συγνώμη για μια ακόμη φορά για την πολυλογία μου. Βλέπεις, μεγαλώνοντας, το μόνο που μας απομένει είναι να θυμόμαστε, να νοσταλγούμε, να αναζητούμε ξανά περασμένα μεγαλεία, ανεκπλήρωτα όνειρα, ανείπωτες υποσχέσεις και φυσικά, να γκρινιάζουμε…----------------------------------- posted by:mple_xeimwnas"ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ"http://www.inout.gr
| |
|
